Από την άρση του Casus belli στην τοποστρατηγική της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης

Αφού η άρση του Casus belli δεν είναι πια μια θεωρητική ουτοπία είναι απαραίτητο να εξετάσουμε και τις προοπτικές αυτής της αλλαγής φάσης ακόμα κι αν για να γίνει υπαρκτή θα πρέπει να περιμένουμε την τελική απόφαση της τουρκικής εθνοσυνέλευσης. Σε κάθε περίπτωση η προετοιμασία είναι εύλογη στη στρατηγική. Η άρση του Casus Belli επιτρέπει την εφαρμογή μέσω της επικύρωσης της Συνθήκης Montego Bay για τα 12 ναυτικά μίλια. Επιπλέον, ανοίγει πρακτικά και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η οποία καλύπτει τις ανάγκες μας στο χώρο του Αιγαίου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να σημειώσουμε και τον εξής προβληματισμό. Όταν μιλούμε για τα 12 ΝΜ και μετά για το 200 ΝΜ, δηλαδή όταν περνάμε από τα χωρικά ύδατα στην ΑΟΖ, έχουμε την εντύπωση ότι δεν μπορούμε παρά μόνο να κερδίσουμε χώρο. Αυτό ισχύει μόνο στη φάση, όπου υπάρχουν τουλάχιστον 3 παίκτες για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της θεωρίας παιγνίων, αφού η θεωρία αποφάσεων δεν επαρκεί για αυτόν τον προβληματισμό. Διότι το κέρδος για τις δύο χώρες προέρχεται από το χώρο που χάνουν στα διεθνή ύδατα. Έχουμε, λοιπόν, για τους δύο παίκτες, ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος, όταν βρισκόμαστε σε ελεύθερο πλαίσιο. Όμως η μελέτη της τοποστρατηγικής της ΑΟΖ δείχνει ότι η απόλυτη εφαρμογή της έρχεται σε σύγκρουση σε τοπικά σημεία. Για να είμαστε συγκεκριμένοι, ας εξετάσουμε την περιοχή του Καστελόριζου. Το σύμπλεγμά του σε σχέση με τη Ρόδο λειτουργεί ως ένα γραμμικό σύστημα που βασίζεται αποκλειστικά στην απλοποίηση των δεδομένων της Συνθήκης Παρισίου του 1947. Αν εφαρμόσουμε την ΑΟΖ δίχως να προσέξουμε τα δεδομένα που ισχύουν από τότε θα έχουμε μία επικάλυψη της περιοχής από τη θεωρητική τουρκική ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα, και από την άλλη πλευρά, δηλαδή μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, γίνεται το ανάλογο φαινόμενο, μόνο που παρουσιάζεται εκτός συνόρων ακόμα κι αν εμπλέκεται με το F.I.R. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό το παράδειγμα; Η αναζήτηση της εφαρμογής της ΑΟΖ θα δημιουργήσει μια διαπραγμάτευση κι αυτή θα πρέπει να βασίζεται σε ορθολογικούς κανόνες που εξασφαλίζει η τοποστρατηγική μέσω των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Αλλιώς, αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουμε τοπικές εξαιρέσεις που θα έχουν κόστος. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να αποφασίσουμε μια ολική στρατηγική, για να λύσουμε το πρόβλημα της ΑΟΖ και να αποφύγουμε με τέτοιο τρόπο διακρατικές τριβές, οι οποίες δεν θα έχουν νόημα στο διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, η στρατηγική μας πρέπει να ενταχθεί σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, για να ενισχυθεί από τους εταίρους μας έτσι ώστε να είναι ανθεκτική κι επομένως αποτελεσματική. Τώρα είναι η ώρα να μελετηθεί με ακρίβεια το όλο θέμα για να γνωρίζουμε εξ αρχής τις πρέπουσες κινήσεις από τις δύο πλευρές.

From the lifting of Casus belli to the topostrategy of the E.E.Z.
Translated from Greek by Paola Vagioni

Since the lifting of the Casus belli is no longer a theoretical utopia, it is necessary also to examine the perspectives of this change of phase even if, in order to become existent, we should wait for the final decision of the Turkish National Assembly. In any case preparation is justifiable in strategy. The lifting of the casus belli allows the implementation, via the validation of the Montego Bay Treaty, of the 12 nautical miles. Moreover, the issue of the E.E.Z. practically opens, which meets our needs in the Aegean space. When we talk about the 12NM and then the 200NM, i.e. when we pass from the territorial waters to the E.E.Z., we are under the impression that we cannot but gain space. This is valid only in the phase where there are at least 3 players, to use game theory terminology, since decision theory is not sufficient for this issue because the profit for the two countries is derived from the space they lose in the national waters. We have therefore, for the two players, a game without zero sum when we are found in a free framework. Yet the study of the E.E.Z. topostrategy demonstrates that its exclusive implementation conflicts in local points. To be more specific, let us examine the area of Castelorizo. Its cluster, in relation to Rhodes, functions as a linear system which is based exclusively on the simplification of the facts of the Paris Treaty of 1947. If we implement the E.E.Z. without paying attention to the data that are valid since then, we will have an overlapping of the area by the theoretical Turkish E.E.Z. In reality, also from the other side, i.e. between Castelorizo and Cyprus, the equivalent phenomenon occurs, only it appears beyond the borders even if the F.I.R. is involved. What is the meaning of this example? The pursuit of the implementation of the E.E.Z. will create a negotiation and the latter will have to be based on rational rules that topostrategy ensures via the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation. Otherwise, inevitably we will confront local exclusions which will be costly. It is therefore important to decide an overall strategy, in order to solve the problem of the E.E.Z. and to avoid in this way interstate frictions which will have no meaning on an international level. Moreover, our strategy must be integrated in a European framework, in order to be strengthened by our partners so that it can be resilient and therefore effective. Now is the time to study with precision the whole issue in order to know from the beginning the proper movement from both sides.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός