Η αναποτελεσματικότητα της τουρκικής διπλωματίας.

Αν κάποιοι στην Ελλάδα δεν πίστευαν ακόμα ότι το γελοίο δεν σκοτώνει, τώρα πρέπει να παραδεχτούν ότι τους το έχει αποδείξει η τουρκική διπλωματία. Και αυτήν την απόδειξη δεν την έκανε μόνο σε ένα τομέα. Αν σκεφτούμε επιπλέον ότι ο τουρκικός ποινικός κώδικας τιμωρεί με φυλάκιση την αναφορά στα κατεχόμενα της Κύπρου αλλά και τη γενοκτονία των Αρμενίων, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της ανικανότητας της σε εθνικά ζητήματα. Και από πλευράς στρατηγικής και γεωστρατηγικής έχει καταφέρει να τα κάνει κρόσσια με το Ισραήλ και με τη Γαλλία. Έτσι συνειδητοποιούμε ότι τα μεγάλα λόγια και το στρατηγικό βάθος του υπουργού εξωτερικών δεν είναι παρά μικρές πράξεις και στρατηγικό λάθος. Βέβαια έχουμε κι εμείς ραγιάδες που πιστεύουν στο μεγαλείο του, αλλά προφανώς επειδή θέλουν να το πιστεύουν για άλλους λόγους. Συνεχώς κατηγορούμε την Ελλάδα για την αναξιοπιστία της σε...
φάση κρίσης, αλλά η Ελλάδα είναι εδώ, κρατιέται και αντιστέκεται. Γιατί οι ίδιοι δεν κάνουν αναφορές για την τουρκική διπλωματία που δεν ζει καν το πρόβλημα της κρίσης. Γιατί δεν λένε ξεκάθαρα ότι και με το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ και με το θέμα της γαλλικής βουλής, έλαβε δύο σοβαρά χτυπήματα ως κράτος που θεωρεί τον εαυτό του αξιόλογη δύναμη; Γιατί δεν λένε ότι ακόμα και με τις τουρκικές πιέσεις η κυπριακή δημοκρατία και η γαλλική δημοκρατία συνέχισαν ακάθεκτοι το έργο τους για τα δικά τους συμφέροντα και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Οι ίδιοι οι ηττοπαθείς που δεν παύουν να ασκούν κριτική στο λαό μας διότι είναι δημοκρατία , δεν κατηγορούν την αναποτελεσματικότητα ενός θεσμού που δεν έχει καμιά σχέση με την δημοκρατία. Μας κατηγορούν για αναποφασιστικότητα σε πολιτικό επίπεδο, αλλά αν είναι να λέμε αυτά που λέει και ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, να μας λείπουν. Ο λαός μας ξέρει και από τραγωδία και από κωμωδία δεν έχει ανάγκη επιπλέον το γελοίο. Οι πολιτικοί μας δεν έχουν ανάγκη από τέτοια παραδείγματα. Κι όσο αφορά στο λαό μας, η φτώχεια δεν χτύπησε ποτέ την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ακόμα και με αυτές τις συνθήκες παραμένουμε ένας από τους πιο φιλόξενους λαούς του κόσμου. Όχι πρέπει να καταλάβουν οι δικοί μας ότι πρέπει να σταματήσουμε να μεγαλοποιούμε μόνοι μας τις δυνατότητες της τουρκικής διπλωματίας. Ας συγκεντρωθούμε στην ουσία και στην ανάγκη, κι ας σταθεροποιήσουμε την πορεία μας με τα πρότυπα της ιπποσύνης, της αντίστασης και της θυσίας για να δείξουμε την αξία μας ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, διότι ο ελληνισμός είναι παράδειγμα για την ανθρωπότητα. (www.lygeros.org)

Τα γελοία λάθη της Τουρκίας

Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, αρχίζεις τα γελοία λάθη. Αυτό το νοητικό σχήμα ακολουθεί η Τουρκία. Για να πείσει τους Γάλλους ότι έχουν άδικο με την απόφαση που πήρε η βουλή τους για την ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών που αναγνώρισε το κράτος τους, προσπαθεί να χτυπήσει μέσω του πατέρα του Προέδρου τους, τη Λεγεώνα των Ξένων. Για να το καταλάβουμε όλοι μας το ανάλογο θα ήταν να βρίσει τον Ιερό Λόχο για να πείσει τους Έλληνες ότι έχουν άδικο ν’ αναγνωρίζουν τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει η Τουρκία. Η μιζέρια της Τουρκικής διπλωματίας έχει ξεπεράσει τα όρια της αθλιότητας. Προσπαθώντας να αποδείξει με ένα ναζιστικεμαλικό τρόπο ότι έχει πάντα δίκιο για την εσωτερική κατανάλωση, καταφέρνει και γελοιοποιεί τον εαυτό της σε βαθμό που δεν φαντάζεται. Για τους Γάλλους , η Λεγεώνα των Ξένων είναι ένας μύθος. Βρίσκεται σε κάθε μάχη που αφορά την Γαλλία, όπου και να είναι το μέτωπο. Ο ηρωισμός της Λεγεώνας είναι τόσο αποδεκτός που της επιτρέπουν να μην χωρίζεται στα δύο όταν περνά μπροστά στον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Και τώρα έρχεται η τουρκική διπλωματία με τις ελαττωματικές της ενημερώσεις, να χτυπήσει αυτό το σύμβολο για να πείσει τους Γάλλους. Πόσο ηλίθιοι πρέπει να είναι οι σύμβουλοι του Προέδρου και του Πρωθυπουργού της Τουρκίας για να τους έχουν προτείνει μια τέτοια ιδέα. Και πάλι απέδειξαν και οι δυο ότι ακολουθούν και οι δυο ένα συνειδητό στρατηγικό λάθος για να επηρεάσουν με τις νεοθωμανικές τους θέσεις όλη την ευρωπαϊκή ένωση. Αδύνατον να καταλάβουν ότι με τέτοια λάθη συσπειρώνουν όλους τους Ευρωπαίους πολίτες που ανακαλύπτουν σιγά σιγά το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας , όταν η τελευταία εκνευρίζεται με τις κατηγορίες της ιστορίας και κάνει κριτικές στα σύμβολα των κρατών –μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιος άλλος θα τολμούσε να συνεχίζει να ισχυρίζεται τέτοιες ηλιθιότητες δίχως να υποστεί κόστος ακόμα και από τον ίδιο τον λαό. Μόνο που στην Τουρκία ο λαός δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να κατηγορήσει την ανικανότητα της τουρκικής διπλωματίας που προσπαθεί να αρκεστεί πίσω από το δάκτυλο της, όταν διαχειρίζεται εθνικά θέματα που δεν κατέχει.

Η αναγνώριση δεν επαρκεί

Ο προβληματισμός της γαλλικής νομοθεσίας περί ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας δείχνει την οδό που πρέπει να ακολουθήσουμε και στην Ελλάδα όχι μόνο για την γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων αλλά και των Ποντίων. Η αναγνώριση δεν επαρκεί για να καταπολεμηθεί η γενοκτονία της μνήμης. Η αναγνώριση είναι απλώς το πρώτο βήμα της διαδικασίας διόρθωσης. Το πρόβλημα δεν είναι μια ειδική αναγνώριση μιας γενοκτονίας αλλά όλες. Η νέα απόφαση της γαλλικής βουλής έρχεται να συμπληρώσει ένα νομοθετικό κενό. Διότι υπήρχε μια διαφορά αντιμετώπισης μεταξύ της γενοκτονίας των Εβραίων και της γενοκτονίας των Αρμενίων, ενώ είναι και οι δυο αναγνωρισμένες από τη Γαλλία. Για την πρώτη υπήρχε και υπάρχει βέβαια ο νόμος Gayssot από το 1990, ενώ για τη δεύτερη μια πρόταση που είχε γίνει πριν μερικά χρόνια δεν είχε γίνει αποδεκτή. Τώρα με την απόφαση της βουλής δεν υπάρχει μόνο ένας ειδικός στόχος, αλλά ένας γενικός διότι αφορά όλες τις αναγνωρισμένες γενοκτονίες. Η ίδια μεθοδολογία μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, όπου έχουν αναγνωριστεί η γενοκτονία των Εβραίων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η γενοκτονία των Αρμενίων το 1984 και η γενοκτονία των Ποντίων το 1994. Με μια νέα απόφαση από το ελληνικό κοινοβούλιο ανάλογη από αυτή που πάρθηκε από τη Γαλλία, θα είχε μια άμεση εφαρμογή σε όλες αυτές τις γενοκτονίες. Με αυτόν τον τρόπο ακολουθούμε σε ένα γενικό πλαίσιο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Υπάρχει το πλαίσιο του Ουμανισμού για να υποστηρίζει αυτό το πεδίο δράσης. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε τη σχέση του Ουμανισμού με τον ελληνισμό. Επιπλέον αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι η αναγνώριση καθώς το δείχνει η ιστορία των πρόσφατων ετών δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη γενοκτονία της μνήμης, διότι υπάρχουν ακόμα και τώρα προσπάθειες για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν αυτές οι γενοκτονίες. Η αναγνώριση δεν απαγορεύει τέτοιου είδους πράξεις διότι δεν υπάρχει νομοθεσία που να την υποστηρίζει. Και αυτό επιτρέπει στη βαρβαρότητα και στη φρίκη να βρίζουν τα θύματα, τους επιζώντες και τους δίκαιους παρουσιάζοντάς τους ως απλώς υπερασπιστές μιας άλλης εκδοχής της ιστορίας. Η αδιαφορία μας τους βοηθά. Και μόνο η ποινικοποίηση μπορεί να τους προστατέψει.

Μαθήματα δημοκρατίας

Μαθήματα δημοκρατίας

θέλεις να δώσεις

και ξεχνάς να πεις

ότι ο ίδιος σου ο κώδικας

καταδικάζει σε δέκα χρόνια

φυλάκισης την απλή αναφορά

στη γενοκτονία των Αρμενίων.

Κι αν η Τουρκία υπήρξε

ποτέ θύμα κάποιου

δεν ήταν παρά της ιστορίας

λόγω της φήμης της