Νέο βήμα στην Κυπριακή ΑΟΖ
Τα αρχικά βήματα της κυπριακής ΑΟΖ έγιναν το 2003 με τη συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου. Στη συνέχεια θεσπίστηκε η ΑΟΖ το 2004. Ακολούθησε η συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου το 2007. Και συμπληρώθηκε το 2010 με τη συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Με αυτόν τον τρόπο η Κύπρος πέτυχε τις πρώτες συμφωνίες της Ανατολικής Μεσογείου. Και με αυτήν την πράξη πέρασε στην επόμενη φάση με την υλοποίηση των γεωτρήσεων στο οικόπεδο 12, τον Οκτώβριο του 2011, τον Ιανουάριο του 2013. Παράλληλα η Κύπρος προχώρησε με τους γύρους αδειοδότησης για το οικόπεδο 12 στην αρχή και τα άλλα 12 οικόπεδα στη συνέχεια. Στο δεύτερο γύρο υπήρξαν 33 εταιρείες που υπέβαλλαν υποψηφιότητα με 15 κοινοπραξίες. Έτσι υπογράψαμε συμβόλαια με τη NOBLE (στο οικόπεδο 12) με την ENI-KOGAS (στα οικόπεδα 2,3, και 9), με την TOTAL (στα οικόπεδα 10 και 11). Με αυτά τα στοιχεία που αποτελούν στρατηγικά βήματα για την υψηλή στρατηγική της Κύπρου σε σχέση με τα ενεργειακά. Το ίδιο ισχύει και για την απόφαση για την κατασκευή ενός σταθμού υγροποίησης επί της ξηράς. Οι σχέσεις της Κύπρου, σε γεωπολιτικό επίπεδο, έχουν αλλάξει ριζικά με αυτές τις συμμαχίες. Και η επικύρωση της συμφωνίας με την Αίγυπτο, ήταν και πάλι ένα πολιτικό βήμα ενίσχυσης του όλου πλαισίου. Ενώ πολλοί έλεγαν αρχικά ότι η Αίγυπτος θα είχε επηρεαστεί από την Τουρκία. Τώρα η νέα επικύρωση που αφορά ουσιαστικά το πάχος της γραμμής οριοθέτησης που είναι βέβαια η μέση γραμμή ενισχύει ακόμα περισσότερο το πλαίσιο της συνεκμετάλλευσης των δύο χωρών σε περίπτωση ύπαρξης κοιτάσματος που δεν βρίσκεται ακριβώς πάνω στη μέση γραμμή αλλά στο πάχος της. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε πια μια ανθεκτική συμμαχία μεταξύ Αιγύπτου και Κύπρου που αφοπλίζει και τους πιο επιφυλακτικούς από τους αναλυτές. Αυτό είναι το νέο βήμα της κυπριακή ΑΟΖ.
http://www.lygeros.org/articles?n=16602&l=gr
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...








