Κοίτασμα Αφροδίτη και Κυπριακή Νίκη
του Νίκου Λυγερου
Από το 2011, με την αρχή της γεώτρησης στο κοίτασμα Αφροδίτη στο θαλάσσιο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ, έχουμε ακούσει όλα τα σενάρια από διάφορους ειδικούς του τομέα με αντικρουόμενες ερμηνείες. Ακούσαμε ότι δεν υπήρχε, ότι υπήρχε αλλά δεν υπήρχε επαρκώς, ότι ήταν λιγότερο από το αναμενόμενο, ότι δεν έχει νόημα για εκμετάλλευση, ότι δεν ήταν στρατηγικό απόθεμα, ότι δεν επαρκούσε από μόνο του... Τελικά τώρα έχει αποδειχθεί ότι είναι εμπορεύσιμο, όπως το λέγαμε από την αρχή χάρη σε ανθρώπους σαν τον Κοναφάγο, τον Κασίνη και τον Φώσκολο. Άρα όλα όσα λέγανε διάφοροι για να μειώσουν την επιτυχία της Κύπρου και δεν ήθελαν να το πιστέψει ούτε ο κυπριακός λαός ούτε ο ελληνικός, δεν στέκουν. Ενοχλούσε τους πάντες και ειδικά τους ραγιάδες να υποστηρίζουμε ότι το κοίτασμα Αφροδίτη από μόνο του ανεξαρτήτως από τις ανακαλύψεις των επόμενων κοιτασμάτων, αλλάζει τα δεδομένα μέσω της ΑΟΖ. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι υπάρχουν προβλήματα και τώρα θα αναγκαστούν να αποδεχθούν ότι υπάρχει λύση κι ότι η δυναμική της ΑΟΖ λειτουργεί καταλυτικά για τις εξελίξεις του κυπριακού. Έτσι μετά από τόσα χρόνια φημολογίας και προπαγάνδας εναντίον της κυπριακής ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων της, βλέπουν όλοι την αλήθεια. Και αυτή είναι απλή. Δεν υπήρχε κανένα ψέμα, δεν υπήρχε καμία υπερβολή. Το κοίτασμα Αφροδίτη αποτελεί όντως ένα στρατηγικό απόθεμα ως κοίτασμα φυσικού αερίου. Με την απόδειξη της εμπορευσιμότητας, μετά από 4 χρόνια, θα το βουλώσουν επιτέλους όλοι όσοι πίεζαν τον Ελληνισμό για να περάσουν το μήνυμα ότι δεν υπάρχουν προοπτικές στον τομέα των υδρογονανθράκων για την Κύπρο, όπως το λένε ακόμα για την Ελλάδα. Όμως η αλήθεια νικά και τη λήθη και την αδιαφορία δίχως να σταματά στα εμπόδια των ραγιάδων.
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...











