Ν. Λυγερός - Η αναγνώριση της ΑΟΖ
Ενώ η Κύπρος έχει κάνει τη θέσπιση της ΑΟΖ της από το 2004, ενώ στην Ελλάδα ακόμα συζητούμε αν είναι η κατάλληλη στιγμή, όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που αρχίζουν να αναγνωρίζουν την αξία της, διότι βλέπουν σε άλλες χώρες την προσφορά της και τη σημασία της ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο με τους υδρογονάνθρακες. Δεν πρόκειται μόνο και μόνο για ένα αφαιρετικό εργαλείο της νομικής και της οικονομίας που έρχεται να υπερκαλύψει την έννοια της υφαλοκρηπίδας, είναι πολύ πιο σημαντική. Η ΑΟΖ όμως χρειάζεται και μία κυβέρνηση που να κατέχει το αντικείμενο, επειδή το έχει μελετήσει, για να αποκτήσει γνώμη και άποψη. Η ΑΟΖ αποτελεί, λοιπόν, κι ένα εθνικό κριτήριο αξιολογίας για τις κυβερνήσεις που λένε ότι θα την θεσπίσουν, αλλά τελικά δεν το τολμούν για διάφορους λόγους που έχουν σχέση με την ασχετοσύνη, το ραγιαδισμό, τη δολοπλοκία, τα συμφέροντα. Όταν, λοιπόν, όλες αυτές οι δομές της μικροπολιτικής καταφέρνουν και επικρατούν για να μην εμφανιστεί μια πράξη μακροπολιτικής, ξέρουμε ακριβώς πόσο άξιζαν οι κυβερνήσεις που δεν έκαναν την υπέρβαση. Διότι καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να βρεθεί για την έλλειψη της ΑΟΖ που έχει η πατρίδα μας. Λες και κανένας Πρωθυπουργός δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτός που θα θεσπίσει την ΑΟΖ θα γράψει ιστορία, ενώ οι άλλοι θα τους γράψει η ιστορία ως περαστικούς της πολιτικής που δεν άφησαν κανένα ίχνος μετά το πέρασμά τους...
Η συνέχεια εδώ: http://lygeros.org/articles.php?n=25296&l=gr
Ετικέτες
Text
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...











