%2B-%2B%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%2B%CE%9B%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82.%2BGreek%2BEEZ%2B-%2BNikos%2BLygeros.jpeg "Greek EEZ-Ελληνική ΑΟΖ, ΑΟΖ Κύπρου")
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...
Οι φοβίες του Casus belli δεν επιτρέπουν τη στρατηγική εξέταση του θέματος κι η έλλειψη στρατηγικής εξουδετερώνει το πρόβλημα του timing. Το Casus belli, θέλουμε, δεν θέλουμε, είναι μία επίθεση στο χώρο της νοητικής στρατηγικής. Και βασίζεται στο νοητικό σχήμα: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Όμως αυτή η απλοϊκή εφαρμογή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το επόμενο νοητικό σχήμα: η καλύτερη επίθεση είναι η αντεπίθεση. Βέβαια, όταν υπάρχει εκ μέρους μας παθητική στάση, το Casus belli λειτουργεί ακόμα κι αν δεν έχει βάση. Ενώ στην πραγματικότητα, μέσω της τοποστρατηγικής, η ανθεκτικότητα του Αιγαίου δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τέτοιου είδους ρητορική. Ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι η κινητικότητα γύρω από το Casus belli ανήκει στην εσωτερική κατανάλωση της Τουρκίας είναι τώρα το σωστό timing για να υπογραμμίσουμε σθεναρά τις προσπάθειες της Τουρκίας να γίνει επιτέλους ένα δημοκρατικό κράτος που σέβεται το Δίκαιο της θάλασσας, διότι θέλει να το εφαρμόσει σε όλη την επικράτειά της κι όχι μόνο στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο. Διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε παθητικά τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας να θεωρεί το Casus belli ως ένα εργαλείο σε μία διαπραγμάτευση. Διότι δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα ενάντια της άρσης του Casus belli. Η άρση δεν είναι μία σωστή κίνηση προς την Ελλάδα, αλλά προς το Διεθνές Δίκαιο, μέσω του Δικαίου της θάλασσας. Και κατά συνέπεια, δεν είναι το εγχείρημα μιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης. Η Τουρκία πρέπει να προσαρμοστεί για τη δική της εξέλιξη ως κράτος που θέλει να θεωρείται σοβαρό από τους άλλους. Αν η κίνησή της είναι μόνο και μόνο ένα τέχνασμα, θα εκτεθεί μόνη της. Συνεπώς, η θέση μας είναι απλή. Πρέπει να χαιρετίσουμε αυτή την προσπάθεια, διότι η υλοποίησή της διευκολύνει τις διακρατικές μας σχέσεις. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση να μην ξεχάσουμε τον γενικότερο προβληματισμό της ΑΟΖ. Η άρση του Casus belli στην καλύτερη εκδοχή δεν είναι ένα τελικό αποτέλεσμα, αλλά ένα ενδιάμεσο προς τον καθορισμό της ΑΟΖ, καθώς το αποδεικνύει η τοποστρατηγική εφαρμογή των Διαγραμμάτων Voronoi κι η τριγωνοποίηση Delaunay. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλαίσιο για επιλογή αδράνειας. Ας μετατραπεί η κινητικότητα σε μία κίνηση που δεν είναι του τύπου Brown και θα μελετήσουμε την ανέλιξή της. Το σωστό timing είναι στο παράθυρο, ας αξιοποιήσουμε λοιπόν το πεδίο, για να μετατραπεί σε πεδίο δράσης, για να ξεφύγουμε από το πλαίσιο που δέχεται αποκλειστικά και μόνο δύο παίκτες, για να ενεργοποιήσουμε αποτελεσματικά το ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Casus belli, topostrategy and timing
Translated from the Greek by Paola Vagioni
The phobias of the Casus belli do not allow the strategic examination of the issue and the lack of strategy eliminates the timing problem. The Casus belli, whether we want it or not, is an attack in the space of mental strategy. And it is based on the mental schema: the best defense is the attack. However this simplistic application cannot confront the following mental schema: the best attack is the counter-attack. Indeed when on our behalf there is a passive attitude, Casus belli can operate even without foundations. While in reality, via topostrategy, the robustness of the Aegean Sea has nothing to fear from such rhetoric. Even if we believe that the mobility around the Casus belli belongs to the domestic consumption of Turkey, now is the right timing to vigorously underline the efforts of Turkey to finally become a democratic state which respects the Sea Law, since it wants to implement it throughout its dominion, not only in the Black Sea and the Mediterranean because we cannot passively allow the Foreign Minister of Turkey to regard the Casus belli as a tool in a negotiation because we do not have anything to give against the lifting of the Casus belli. The lifting is not a correct movement towards Greece but towards International Law through Sea Law. And consecutively, it is not an attempt of a future negotiation. Turkey must adapt for its own development as a state that wants to be considered seriously by others. If its movement is just a stratagem it will expose itself. Therefore, our position is simple. We should welcome this effort because its implementation facilitates our interstate relations. But also in this case we should not forget the general EEZ issue. The lifting of the Casus belli at best, is not a final outcome but an intermediary towards the establishment of the EEZ, as it is proven by the topostrategic application of the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation. There is therefore no context for a choice of inertia. Let this mobility be turned into a movement that is not of a Brown type and we will study its evolution. It is the right timing, let us exploit therefore this field, to transform it into a field of action, to leave this framework which only accepts two players and to effectively activate the European framework.
Translated from the Greek by Paola Vagioni
The phobias of the Casus belli do not allow the strategic examination of the issue and the lack of strategy eliminates the timing problem. The Casus belli, whether we want it or not, is an attack in the space of mental strategy. And it is based on the mental schema: the best defense is the attack. However this simplistic application cannot confront the following mental schema: the best attack is the counter-attack. Indeed when on our behalf there is a passive attitude, Casus belli can operate even without foundations. While in reality, via topostrategy, the robustness of the Aegean Sea has nothing to fear from such rhetoric. Even if we believe that the mobility around the Casus belli belongs to the domestic consumption of Turkey, now is the right timing to vigorously underline the efforts of Turkey to finally become a democratic state which respects the Sea Law, since it wants to implement it throughout its dominion, not only in the Black Sea and the Mediterranean because we cannot passively allow the Foreign Minister of Turkey to regard the Casus belli as a tool in a negotiation because we do not have anything to give against the lifting of the Casus belli. The lifting is not a correct movement towards Greece but towards International Law through Sea Law. And consecutively, it is not an attempt of a future negotiation. Turkey must adapt for its own development as a state that wants to be considered seriously by others. If its movement is just a stratagem it will expose itself. Therefore, our position is simple. We should welcome this effort because its implementation facilitates our interstate relations. But also in this case we should not forget the general EEZ issue. The lifting of the Casus belli at best, is not a final outcome but an intermediary towards the establishment of the EEZ, as it is proven by the topostrategic application of the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation. There is therefore no context for a choice of inertia. Let this mobility be turned into a movement that is not of a Brown type and we will study its evolution. It is the right timing, let us exploit therefore this field, to transform it into a field of action, to leave this framework which only accepts two players and to effectively activate the European framework.
