«Αντί να είμαστε η κοινωνία της κρίσης ας γίνουμε η κοινωνία της ΑΟΖ»
Στην Καβάλα βρέθηκε χθες ο γνωστός στρατηγικός αναλυτής Νίκος Λυγερός καλεσμένος του προέδρου του συλλόγου εκπαιδευτικών σχολών μαθητείας ΟΑΕΔ Γιάννη Πασχαλίδη, για να μιλήσει για το θέμα της ΑΟΖ, στην Ελευθερούπολη. Νωρίτερα βρέθηκε στην Καβάλα και μίλησε στους μαθητές που σπουδάζουν στις σχολές μαθητείας για το επαγγελματικό τους μέλλον και τα νέα επαγγέλματα που θα δημιουργήσουν οι νέες ενεργειακές και οικονομικές ανάγκες. Ο κ. Λυγερός μίλησε και στο «Χ» για το μεγάλο θέμα της ΑΟΖ και τι σημαίνει αυτό για την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της.
«Αντί να είμαστε η κοινωνία της κρίσης ας γίνουμε η κοινωνία της ΑΟΖ»
Η ΑΟΖ είναι το Κτηματολόγιο της θάλασσας, είναι η δικαίωση της ιστορίας του λαού μας υποστηρίζει ο κ. Λυγερός
«Ουσιαστικά σημαίνει πως μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε εξορύξεις και γεωτρήσεις , εξόρυξη φυσικού πλούτου και στη θάλασσα, δίχως ΑΟΖ δεν γίνεται, στα εθνικά χωρικά ύδατα στα 6 ναυτικά μίλια δηλαδή, ενώ με βάση οριοθέτησης ΑΟΖ θα πάμε μέχρι τα 200».
«Οι λόγοι είναι τρεις. Πρώτον, γιατί ασχολήθηκαν εντατικά με το casus beli, δεύτερον γιατί ασχοληθήκαν με την υφαλοκρηπίδα χωρίς να υπάρξουν αποτελέσματα, και τρίτον δεν υπήρξε κατάλληλη τεχνογνωσία όσον αφορά τις ΑΟΖ. Επίσης θα αναφερθώ και στην ατολμία που προέκυπτε από το φοβικό σύνδρομο σε σχέση με την Τουρκία. Άρα ο συνδυασμός είναι τραγικός».
«Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Έχουμε ένα απέραντο γαλάζιο χωράφι. Ένα χωράφι το οποίο δεν έχουμε δηλώσει πως μας ανήκει. Γιατί να μην υπάρχει κίνδυνος τώρα που δεν το έχουμε δηλώσει πως είναι δικό μας.
Όσο καθυστερούμε σε σχέση με την Κύπρο τότε υπάρχει λόγος να γίνουν επαφές ανάμεσα σε Τουρκία και Αίγυπτο με αποτέλεσμα να πρέπει να προσφύγουμε στα δικαστήρια ν' αποδείξουμε πως είναι δικό μας. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η καθυστέρηση. Υπάρχουν 137 χώρες που έχουν οριοθετήσει ΑΟΖ. Εμείς έχουμε την 2η μεγαλύτερη ΑΟΖ στην Μεσόγειο και ποιος ο λόγος να μην την αξιοποιήσουμε; Βρισκόμαστε σε κρίση πρέπει να βρούμε μια οικονομική λύση με στρατηγική. Αυτή είναι και η ΑΟΖ».
«Όχι. Η οριοθέτηση και η θέσπιση της ΑΟΖ θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί από τη δεκαετία του 1990. Αν ήμασταν σοβαροί. Όπως η Κύπρος θέσπισε την ΑΟΖ το 2004 ενώ μπήκε στην Ε.Ε. εμείς ήμασταν στην Ε.Ε από το 1981, έχουμε καθυστερήσει πάνω από 20 χρόνια. Αν υπήρχε ΑΟΖ τώρα δεν θα διανύαμε μέρες κρίσης. Τόσο απλά. Πώς με τόσο φυσικό αέριο θα είχε εμφανιστεί μια οικονομική κρίση; Τώρα η λύση στην κρίση είναι η θέσπιση της ΑΟΖ. Τώρα είναι απαραίτητη λόγω του φυσικού αερίου που θα έρθει από την Κύπρο. Πρέπει να προετοιμαστούμε ώστε να δεχόμαστε τα καράβια με φυσικό αέριο που θα έρχονται. Αν δεν ανακηρύξουμε ΑΟΖ τότε δεν υφίσταται μονοπώλιο και όλα αυτά είναι παράνομα, π.χ σαν το Κτηματολόγιο το οποίο ο καθένας καθορίζει ποιο χωράφι του ανήκει. Η ΑΟΖ είναι το Κτηματολόγιο της θάλασσας. Δεν είναι κρίμα να πεθάνετε πάνω σε χρυσό και να μην έχει κάνει τίποτα; Σίγουρα, όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, αλλά μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Είμαστε ένας λαός κατ' εξοχήν της θάλασσας είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτούμε τη θάλασσα και την ιστορία μας σ'αυτή. Είναι η δικαίωση της ιστορίας του λαού μας. Μην ασχολείστε άλλο με τη μιζέρια και την κατάθλιψη αλλά με το μέλλον. Αντί να είμαστε η κοινωνία της κρίσης ας γίνουμε η κοινωνία της ΑΟΖ. Έτσι θα προσφέρουμε τα μέγιστα στις επόμενες γενιές».
«Όχι, η γιατί ήδη ανήκουμε στην Ε.Ε., η Κύπρος είχε το ατύχημα το 1974 να μην είναι μέλος της Ε.Ε. αυτή η διαφορά είναι σημαντική. Αλλά αν η Τουρκία ενταχθεί στην Ε.Ε τότε θα έρθουμε αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα».
Βίκυ Κυφωνίδου
Ετικέτες
Text
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...











