Το Αιγαίο ως τοποστρατηγικό παράδειγμα

Το Αιγαίο μέσω των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay παρουσιάζεται ως τοποστρατηγικό παράδειγμα. Η μοναδικότητα του Αιγαίου γίνεται αντιληπτή μόνο όταν συγκρίνεται με τη Μικρονησία και την Πολυνησία μόνο που δεν βρίσκεται σ’ ένα ωκεανό αλλά μια θάλασσα ημίκλειστη. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη πυκνότητα αλλά όχι μόνο. Αυτή η ιδιότητα προσεγγίζει περισσότερο τα σημεία συσσώρευσης του συνόλου του Kantor. Κατά συνέπεια, η μορφοκλασματική ιδιότητα δεν έχει μόνο νόημα σε τοπικό επίπεδο. Κι αυτό εξηγεί και την γεωστρατηγική ανθεκτικότητα και αξία του Αιγαίου. Η δομή του δεν είναι άσχετη και αδιάφορη σε σχέση με την εξέλιξη του πολιτισμού μας. Τα νησιά είναι τα ανθρώπινα στοιχεία της θάλασσας κι οι ιδιομορφίες της πολλαπλότητας του Αιγαίου. Οι ακμές επαφής των νησιών ανάγκασαν τη δημιουργία μιας ναυτικής οντότητας, η οποία μετατράπηκε με την πάροδο του χρόνου σε δύναμη μέσω της τεχνικής, της τέχνης και των μαθηματικών. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα μέσω του Αιγαίου είναι η χώρα του χρόνου κι ο χρόνος, ο χώρος της αντίστασης. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε ως επίπτωση το διαχρονικό στοιχείο. Το Αιγαίο δείχνει και το παράδειγμα για όλα τα νησιά της Μεσογείου. Η Μεσόγειος είναι θάλασσα αλλά ορίζεται μέσω της γης. Ενώ η γη της Μεσογείου είναι τα νησιά. Όλα τα νησιά από την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Μάλτα και την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, νησιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν ως συνδετικός κρίκος μέσα στο πλαίσιο της Ευρω-μεσογειακής προσέγγισης. Αυτές οι ψηφίδες του ψηφιδωτού δεν είναι μοναδικές αλλά ουσιαστικές. Διότι δεν υπάρχει ψηφιδωτό δίχως ψηφίδες. Όλη η εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίζεται στην τοπολογική έννοια της συνεκτικότητας. Και τα νησιά μέσω της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ αποτελούν το συμπληρωματικό στοιχείο της όλης δομής. Κατά συνέπεια, το Αιγαίο ως τοποστρατηγικό παράδειγμα της Ελλάδας μπορεί να γενικευτεί με όλα τα νησιά της Μεσογείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και να υπάρξει με αυτόν τον τρόπο μια μεταφορά δομής και ανθεκτικότητας, όπου το δυναμικό στοιχείο σταθεροποιεί το σταθερό της ξηράς μέσω της θάλασσας. Δεν υπάρχει παράδοξο αλλά μη συμβατική λύση του προβλήματος της οντότητάς μας. Το Αιγαίο μέσω της τοποστρατηγικής δεν παρουσιάζεται ως περιθώριο με άγονες γραμμές αλλά ανθεκτική δομή συμπληρωματική της συνεκτικότητας.

The Aegean Sea as a topostrategic paradigm
Translated from the Greek by Paola Vagioni

The Aegean Sea via the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation is presented as a topostrategic paradigm. The uniqueness of the Aegean Sea becomes understandable only when it is compared to Micronesia and Polynesia, only it is not found in an ocean but a semi-confined sea. Which means that there is greater density but not just that. This property approaches more the accumulation points of Cantor’s set. In consequence, the fractal property is not only meaningful on a local level. And this explains also the geostrategic robustness and value of the Aegean Sea. Its structure is not irrelevant and indifferent in relation to the evolution of our civilization. The islands are the human elements of the sea and the peculiarities of the manifold of the Aegean. The contact edges of the islands forced the creation of a maritime entity, which was transformed over time into a power via technique, art and mathematics. In other words Greece, via the Aegean Sea, is the country of time and time the space of resistance. For this reason we have as a repercussion the historical element. The Aegean Sea demonstrates the paradigm for all the islands of the Mediterranean. The Mediterranean is a sea but it is determined through land while the land of the Mediterranean is the islands, all the islands of Spain, France, Italy, Malta and Greece. In other words, the islands of the European Union, which can operate as a connecting link inside the framework of the Euro-Mediterranean approach. These tiles of the mosaic are not only unique but also essential because there is no mosaic without tiles. The entire evolution of the European Union is founded on the topologic notion of cohesion. And the islands via the shelf and the EEZ constitute the complementary element of the entire structure. Consecutively, the Aegean Sea, as a topostrategic paradigm of Greece, can be generalized for all the islands of the Mediterranean and the European Union. And in this way having a transfer of structure and robustness, where the dynamic element stabilizes the stability of land through the sea. There is no paradox but instead a non-conventional solution to the problem of our entity. The Aegean Sea via topostrategy is not presented as a margin with inaccessible lines but a robust structure, complementary to cohesion.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός