Η αναποτελεσματικότητα της τουρκικής διπλωματίας.

Αν κάποιοι στην Ελλάδα δεν πίστευαν ακόμα ότι το γελοίο δεν σκοτώνει, τώρα πρέπει να παραδεχτούν ότι τους το έχει αποδείξει η τουρκική διπλωματία. Και αυτήν την απόδειξη δεν την έκανε μόνο σε ένα τομέα. Αν σκεφτούμε επιπλέον ότι ο τουρκικός ποινικός κώδικας τιμωρεί με φυλάκιση την αναφορά στα κατεχόμενα της Κύπρου αλλά και τη γενοκτονία των Αρμενίων, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της ανικανότητας της σε εθνικά ζητήματα. Και από πλευράς στρατηγικής και γεωστρατηγικής έχει καταφέρει να τα κάνει κρόσσια με το Ισραήλ και με τη Γαλλία. Έτσι συνειδητοποιούμε ότι τα μεγάλα λόγια και το στρατηγικό βάθος του υπουργού εξωτερικών δεν είναι παρά μικρές πράξεις και στρατηγικό λάθος. Βέβαια έχουμε κι εμείς ραγιάδες που πιστεύουν στο μεγαλείο του, αλλά προφανώς επειδή θέλουν να το πιστεύουν για άλλους λόγους. Συνεχώς κατηγορούμε την Ελλάδα για την αναξιοπιστία της σε...
φάση κρίσης, αλλά η Ελλάδα είναι εδώ, κρατιέται και αντιστέκεται. Γιατί οι ίδιοι δεν κάνουν αναφορές για την τουρκική διπλωματία που δεν ζει καν το πρόβλημα της κρίσης. Γιατί δεν λένε ξεκάθαρα ότι και με το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ και με το θέμα της γαλλικής βουλής, έλαβε δύο σοβαρά χτυπήματα ως κράτος που θεωρεί τον εαυτό του αξιόλογη δύναμη; Γιατί δεν λένε ότι ακόμα και με τις τουρκικές πιέσεις η κυπριακή δημοκρατία και η γαλλική δημοκρατία συνέχισαν ακάθεκτοι το έργο τους για τα δικά τους συμφέροντα και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Οι ίδιοι οι ηττοπαθείς που δεν παύουν να ασκούν κριτική στο λαό μας διότι είναι δημοκρατία , δεν κατηγορούν την αναποτελεσματικότητα ενός θεσμού που δεν έχει καμιά σχέση με την δημοκρατία. Μας κατηγορούν για αναποφασιστικότητα σε πολιτικό επίπεδο, αλλά αν είναι να λέμε αυτά που λέει και ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, να μας λείπουν. Ο λαός μας ξέρει και από τραγωδία και από κωμωδία δεν έχει ανάγκη επιπλέον το γελοίο. Οι πολιτικοί μας δεν έχουν ανάγκη από τέτοια παραδείγματα. Κι όσο αφορά στο λαό μας, η φτώχεια δεν χτύπησε ποτέ την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ακόμα και με αυτές τις συνθήκες παραμένουμε ένας από τους πιο φιλόξενους λαούς του κόσμου. Όχι πρέπει να καταλάβουν οι δικοί μας ότι πρέπει να σταματήσουμε να μεγαλοποιούμε μόνοι μας τις δυνατότητες της τουρκικής διπλωματίας. Ας συγκεντρωθούμε στην ουσία και στην ανάγκη, κι ας σταθεροποιήσουμε την πορεία μας με τα πρότυπα της ιπποσύνης, της αντίστασης και της θυσίας για να δείξουμε την αξία μας ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, διότι ο ελληνισμός είναι παράδειγμα για την ανθρωπότητα. (www.lygeros.org)

Τα γελοία λάθη της Τουρκίας

Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, αρχίζεις τα γελοία λάθη. Αυτό το νοητικό σχήμα ακολουθεί η Τουρκία. Για να πείσει τους Γάλλους ότι έχουν άδικο με την απόφαση που πήρε η βουλή τους για την ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών που αναγνώρισε το κράτος τους, προσπαθεί να χτυπήσει μέσω του πατέρα του Προέδρου τους, τη Λεγεώνα των Ξένων. Για να το καταλάβουμε όλοι μας το ανάλογο θα ήταν να βρίσει τον Ιερό Λόχο για να πείσει τους Έλληνες ότι έχουν άδικο ν’ αναγνωρίζουν τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει η Τουρκία. Η μιζέρια της Τουρκικής διπλωματίας έχει ξεπεράσει τα όρια της αθλιότητας. Προσπαθώντας να αποδείξει με ένα ναζιστικεμαλικό τρόπο ότι έχει πάντα δίκιο για την εσωτερική κατανάλωση, καταφέρνει και γελοιοποιεί τον εαυτό της σε βαθμό που δεν φαντάζεται. Για τους Γάλλους , η Λεγεώνα των Ξένων είναι ένας μύθος. Βρίσκεται σε κάθε μάχη που αφορά την Γαλλία, όπου και να είναι το μέτωπο. Ο ηρωισμός της Λεγεώνας είναι τόσο αποδεκτός που της επιτρέπουν να μην χωρίζεται στα δύο όταν περνά μπροστά στον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Και τώρα έρχεται η τουρκική διπλωματία με τις ελαττωματικές της ενημερώσεις, να χτυπήσει αυτό το σύμβολο για να πείσει τους Γάλλους. Πόσο ηλίθιοι πρέπει να είναι οι σύμβουλοι του Προέδρου και του Πρωθυπουργού της Τουρκίας για να τους έχουν προτείνει μια τέτοια ιδέα. Και πάλι απέδειξαν και οι δυο ότι ακολουθούν και οι δυο ένα συνειδητό στρατηγικό λάθος για να επηρεάσουν με τις νεοθωμανικές τους θέσεις όλη την ευρωπαϊκή ένωση. Αδύνατον να καταλάβουν ότι με τέτοια λάθη συσπειρώνουν όλους τους Ευρωπαίους πολίτες που ανακαλύπτουν σιγά σιγά το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας , όταν η τελευταία εκνευρίζεται με τις κατηγορίες της ιστορίας και κάνει κριτικές στα σύμβολα των κρατών –μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιος άλλος θα τολμούσε να συνεχίζει να ισχυρίζεται τέτοιες ηλιθιότητες δίχως να υποστεί κόστος ακόμα και από τον ίδιο τον λαό. Μόνο που στην Τουρκία ο λαός δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να κατηγορήσει την ανικανότητα της τουρκικής διπλωματίας που προσπαθεί να αρκεστεί πίσω από το δάκτυλο της, όταν διαχειρίζεται εθνικά θέματα που δεν κατέχει.

Η αναγνώριση δεν επαρκεί

Ο προβληματισμός της γαλλικής νομοθεσίας περί ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας δείχνει την οδό που πρέπει να ακολουθήσουμε και στην Ελλάδα όχι μόνο για την γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων αλλά και των Ποντίων. Η αναγνώριση δεν επαρκεί για να καταπολεμηθεί η γενοκτονία της μνήμης. Η αναγνώριση είναι απλώς το πρώτο βήμα της διαδικασίας διόρθωσης. Το πρόβλημα δεν είναι μια ειδική αναγνώριση μιας γενοκτονίας αλλά όλες. Η νέα απόφαση της γαλλικής βουλής έρχεται να συμπληρώσει ένα νομοθετικό κενό. Διότι υπήρχε μια διαφορά αντιμετώπισης μεταξύ της γενοκτονίας των Εβραίων και της γενοκτονίας των Αρμενίων, ενώ είναι και οι δυο αναγνωρισμένες από τη Γαλλία. Για την πρώτη υπήρχε και υπάρχει βέβαια ο νόμος Gayssot από το 1990, ενώ για τη δεύτερη μια πρόταση που είχε γίνει πριν μερικά χρόνια δεν είχε γίνει αποδεκτή. Τώρα με την απόφαση της βουλής δεν υπάρχει μόνο ένας ειδικός στόχος, αλλά ένας γενικός διότι αφορά όλες τις αναγνωρισμένες γενοκτονίες. Η ίδια μεθοδολογία μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, όπου έχουν αναγνωριστεί η γενοκτονία των Εβραίων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η γενοκτονία των Αρμενίων το 1984 και η γενοκτονία των Ποντίων το 1994. Με μια νέα απόφαση από το ελληνικό κοινοβούλιο ανάλογη από αυτή που πάρθηκε από τη Γαλλία, θα είχε μια άμεση εφαρμογή σε όλες αυτές τις γενοκτονίες. Με αυτόν τον τρόπο ακολουθούμε σε ένα γενικό πλαίσιο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Υπάρχει το πλαίσιο του Ουμανισμού για να υποστηρίζει αυτό το πεδίο δράσης. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε τη σχέση του Ουμανισμού με τον ελληνισμό. Επιπλέον αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι η αναγνώριση καθώς το δείχνει η ιστορία των πρόσφατων ετών δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη γενοκτονία της μνήμης, διότι υπάρχουν ακόμα και τώρα προσπάθειες για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν αυτές οι γενοκτονίες. Η αναγνώριση δεν απαγορεύει τέτοιου είδους πράξεις διότι δεν υπάρχει νομοθεσία που να την υποστηρίζει. Και αυτό επιτρέπει στη βαρβαρότητα και στη φρίκη να βρίζουν τα θύματα, τους επιζώντες και τους δίκαιους παρουσιάζοντάς τους ως απλώς υπερασπιστές μιας άλλης εκδοχής της ιστορίας. Η αδιαφορία μας τους βοηθά. Και μόνο η ποινικοποίηση μπορεί να τους προστατέψει.

Μαθήματα δημοκρατίας

Μαθήματα δημοκρατίας

θέλεις να δώσεις

και ξεχνάς να πεις

ότι ο ίδιος σου ο κώδικας

καταδικάζει σε δέκα χρόνια

φυλάκισης την απλή αναφορά

στη γενοκτονία των Αρμενίων.

Κι αν η Τουρκία υπήρξε

ποτέ θύμα κάποιου

δεν ήταν παρά της ιστορίας

λόγω της φήμης της

στον τομέα των εγκλημάτων

κατά της ανθρωπότητας.

Η κατηγορία της ιστορίας

Αν η Τουρκία νιώθει κατηγορούμενη

είναι απλώς επειδή πιστεύει

ότι η γενοκτονία είναι μια διαδικασία

η οποία επιτρέπεται για την επίλυση

των εσωτερικών προβλημάτων

για την Τουρκία είναι η εξέλιξη

της έννοιας του μακελειού

που χρησιμοποίησε για αιώνες

ενάντια στους διαφορετικούς.

Γι' αυτό δεν καταλαβαίνει τίποτα

από τις ευρωπαϊκές αξίες

και τις αποφάσεις που κατηγορούν,

δεν έχει καταλάβει ακόμα

ότι είναι η ιστορία που καταδικάζει.

Νίκος Λυγερός

Νίκος Λυγερός: Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ.

Στις 17/12/2011 πραγματοποιήθηκε η εισήγηση του κύριου Λυγερού με τίτλο "Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ" που πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο του Δήμου Σαρωνικού . Ο κύριος Λυγερός καλεσμένος από την Ομάδα Ανεξάρτητων Πολιτών Σαρωνικού τόνισε τη σημασία των Διαγραμμάτων Voronoi για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Ταυτόχρονα τόνισε ότι η ΑΟΖ δεν είναι μια ουτοπία. Η Κύπρος το απέδειξε με τις δημοκρατικές συμφωνίες που έκανε με την Αίγυπτο και το Λίβανο, κράτη τα οποία δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και κατάφερε αυτές τις συμφωνίες, ενώ είναι κράτος που έχει υποστεί εισβολή και ζει ακόμα και τώρα την κατοχή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η επίτευξη του στόχου έγινε μέσω του ευρωπαϊκού πλαισίου, αφού η Κύπρος είχε ενταχθεί το 2004. Η προσέγγιση του προβλήματος της ΑΟΖ είναι παραδειγματική. Αφού υπήρχε σοβαρή εμπλοκή με την Τουρκία λειτούργησε μέσω των ελιγμών κι όχι των συνδυασμών, για να μην κάνει χρήση της στρατηγικής θυσίας, η οποία θα είχε επιπτώσεις σε πολιτικό πλαίσιο.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ανάλογη και μάλιστα καλύτερη, διότι δεν υπάρχει στρατιωτική εμπλοκή. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1981, η Ιταλία από το 1957 κι η Κύπρος, όπως είπαμε από το 2004. Οι τρεις χώρες είναι επίσης στην ευρωζώνη κι εφαρμόζουν τη συνθήκη Schengen. Κατά συνέπεια, τίποτα δεν μπορεί να τις εμποδίζει όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ, η οποία θα είναι εξ ολοκλήρου στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά στο Νότιο Μέρος της Ελλάδας, η ΑΟΖ έχει κοινά σημεία με την Λιβύη και την Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν μας βλέπουν αρνητικά.

Η σημασία αυτών των διακρατικών συμφωνιών εμφανίζεται μέσω της συνεκτικότητας της όλης δομής, όχι μόνο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά και το μεσογειακό, το οποίο όλο και περισσότερο ενισχύεται. Η τοποστρατηγική μέσω των διαγραμμάτων Voronoi δείχνει στο πεδίο δράσης της υψηλής στρατηγικής στον μεσογειακό χώρο. Κάνοντας μία υπέρβαση όσον αφορά στη συνεκτικότητα, αντιλαμβανόμαστε τη θετικότητα της επαφής μας και με την Μάλτα. Μπορεί, λοιπόν, να μην βλέπουμε την αναγκαιότητα της ΑΟΖ, διότι δεν έχουμε εικόνα, λόγω της θάλασσας, όμως οι δυναμικοί χάρτες υπάρχουν και τα διαγράμματα Voronoi μέσω των μαθηματικών δεν έχουν να συγκρουστούν με κανέναν, για να πείσουν ακόμα και τους ουδέτερους ή τους αδιάφορους.

Το πλαίσιο, το πεδίο και το πεδίο δράσης είναι έτοιμα για διαπραγματεύσεις, όχι όμως για συμβιβασμούς. Διότι οι συμφωνίες περί ΑΟΖ δεν είναι συμβιβασμοί αλλά συνέργιες υψηλού επιπέδου. Πλέον το παίγνιο εξαρτάται από τους παίκτες. Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος με την Κύπρο έδωσε το στίγμα του. Κι η αξία των πολιτικών ηγετών φαίνεται σε αυτό το επίπεδο.

Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ

Διαγράμματα Voronoi και στρατηγική

Η μελέτη του Αιγαίου είναι εκ φύσης πολύπλοκη, όχι μόνο διότι η διπλωματία έχει προβλήματα ανεπάρκειας λόγω έλλειψης γνώσεων στον τομέα της γεωμετρίας και της τοπολογίας αλλά απλώς επειδή θεωρεί ότι η γλώσσα της διαπραγμάτευσης είναι ικανή να αντέξει τον ισομορφισμό της εικόνας. Η μεταφορά δομής δεν είναι μια εύκολη μεθοδολογία ακόμα κι αν η διαδικασία είναι αυτόματη σε μαθηματικό πλαίσιο.

Το γενικό πρόβλημα είναι ότι ο διπλωμάτης, λόγω των σπουδών του, δυσκολεύεται να έχει μια σοβαρή κι ανθεκτική εικόνα μιας πραγματικότητας, η οποία αποτελείται από 3000 νησιά. Δεν είναι προετοιμασμένος να τα προστατεύσει, διότι στην ουσία δεν γνωρίζει την δομή τους. Προσπαθεί, βέβαια, να δημιουργήσει ένα μοντέλο του Αιγαίου, μόνο που αυτό δεν είναι παρά μια προσομοίωση μιας θαλάσσιας ξηράς. Το στρατηγικό πρόβλημα αυτής της ξηράς, αν όντως υπήρχε, θα ήταν ότι η δυσκολία της προστασίας της δεν θα ήταν μόνο μεγάλη αλλά αφάνταστη. 

Η οντότητα του Αιγαίου, τοπολογικά, σχετίζεται περισσότερο με το σύνολο του Cantor παρά με μία εκφυλισμένη μορφή ξηράς. Επιπλέον, δεν μπορεί να μοντελοποιηθεί μόνο με μερικά μεγάλα νησιά, όπως παρατηρούμε στην διπλωματία. Άρα, δεν έχουμε ούτε το ανάλογο της Αρμενίας με την ξηρά, ούτε το ανάλογο της Ιταλίας με την Σικελία. Θέλουμε, δεν θέλουμε, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα και μάλιστα για αυτό το λόγο το Αιγαίο είναι μια από τις πιο ανθεκτικές περιοχές της Ελλάδας. Για να το κατανοήσουμε αποτελεσματικά υπάρχει ένα εργαλείο που συνδυάζει γεωμετρία και τοπολογία, είναι τα διαγράμματα Voronoi. Η εφαρμογή τους στο Αιγαίο μας επιτρέπει να εντοπίσουμε εύκολα τα χαρακτηριστικά στοιχεία των νησιών μας. Δίχως να εξετάσουμε χωρικά ύδατα, είναι δυνατόν μέσω αυτών των διαγραμμάτων, να δώσουμε μια αντικειμενική εικόνα των δεξαμενών έλξης των ελκυστών που αποτελούν τα νησιά του Αιγαίου. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούμε κυψέλες ικανές να παράγουν όχι μόνο ένα χάρτη με την παραδοσιακή έννοια αλλά έναν πραγματικό άτλαντα με την έννοια της θεωρίας ομάδων. 

Αυτή η εικόνα που υπάρχει και δεν έχει ο διπλωμάτης που έχει συνηθίσει να λειτουργεί με τις λέξεις των συνθηκών και των συμβάσεων, όπου οι χάρτες είναι de facto μη επίσημοι, δεν μπορεί να τον βοηθήσει, για να προωθήσει ακόμα και θέματα που θεωρούμε αυτονόητα και αυταπόδεικτα. Στη διπλωματία, σε ιστορικό πλαίσιο, οι χάρτες διαμόρφωσαν αλήθειες. Κανείς δεν έχει παίξει με την πραγματικότητα, όλη η πραγματικότητα του χάρτη ήταν ο σχεδιασμός της διπλωματίας. Άρα κανείς διπλωμάτης δεν εμπιστεύεται τους χάρτες, διότι ξέρει ποιος τους δημιούργησε και για ποιο λόγο. Όμως η πραγματικότητα έχει αλλάξει. 

Τώρα πια έχουμε στη διάθεσή μας δορυφορικές εικόνες και η δημιουργία ενός χάρτη είναι μια αυτόματη διαδικασία. Η τεχνογνωσία για να κατασκευάσουμε δυναμικούς χάρτες υπάρχει. Είναι πλέον δυνατόν να κάνουμε ό,τι θέλουμε απλώς πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε. Στη νοητική στρατηγική το Αιγαίο δεν είναι μία γραμμή Maginot. Έχει αποδείξει, μέσω της ιστορίας την ικανότητά του να προστατέψει την Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει αναγκαστικά κάποιος να το προστατέψει. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ακόμα και η ασπίδα πρέπει να προστατευτεί με την έννοια της υποστήριξης. Αν το Αιγαίο δέχεται διπλωματικές επιθέσεις δεν είναι τυχαίο. Και αυτές οι επιθέσεις δεν είναι του ίδιου τύπου που δέχεται η Θράκη. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε και συνεχίσουμε αυτό το διπλωματικό παίγνιο δίχως αποτελεσματικά εργαλεία τότε οι επιπτώσεις στο άδικο παίγνιο, με την έννοια της θεωρίας παιγνίων, θα παρουσιαστούν. Δίχως στρατηγική, υπάρχει το πλαίσιο της καταστροφής του παίκτη. Και αυτό δεν θα είναι πρόβλεψη της θεωρίας μόνο αλλά πραγματικότητα.

ΑOZ, Ευρωπαϊκό πλαίσιο και Διαγράμματα Voronoi

H ΑΟΖ δεν είναι μια ουτοπία. Η Κύπρος το απέδειξε με τις δημοκρατικές συμφωνίες που έκανε με την Αίγυπτο και το Λίβανο, κράτη τα οποία δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και κατάφερε αυτές τις συμφωνίες, ενώ είναι κράτος που έχει υποστεί εισβολή και ζει ακόμα και τώρα την κατοχή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η επίτευξη του στόχου έγινε μέσω του ευρωπαϊκού πλαισίου, αφού η Κύπρος είχε ενταχθεί το 2004. Η προσέγγιση του προβλήματος της ΑΟΖ είναι παραδειγματική. Αφού υπήρχε σοβαρή εμπλοκή με την Τουρκία, λειτούργησε μέσω των ελιγμών κι όχι των συνδυασμών, για να μην κάνει χρήση της στρατηγικής θυσίας, η οποία θα είχε επιπτώσεις σε πολιτικό πλαίσιο. 

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ανάλογη και μάλιστα καλύτερη, διότι δεν υπάρχει στρατιωτική εμπλοκή. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1981, η Ιταλία από το 1957 κι η Κύπρος, όπως είπαμε από το 2004. Οι τρεις χώρες είναι επίσης στην ευρωζώνη κι εφαρμόζουν τη συνθήκη Schengen. Κατά συνέπεια, τίποτα δεν μπορεί να τις εμποδίζει όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ, η οποία θα είναι εξ ολοκλήρου στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά στο Νότιο Μέρος της Ελλάδας, η ΑΟΖ έχει κοινά σημεία με την Λιβύη και την Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν μας βλέπουν αρνητικά. 

Η σημασία αυτών των διακρατικών συμφωνιών εμφανίζεται μέσω της συνεκτικότητας της όλης δομής, όχι μόνο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά και το μεσογειακό, το οποίο όλο και περισσότερο ενισχύεται. Η τοποστρατηγική μέσω των διαγραμμάτων Voronoi δείχνει στο πεδίο δράσης της υψηλής στρατηγικής στον μεσογειακό χώρο. Κάνοντας μία υπέρβαση όσον αφορά στη συνεκτικότητα, αντιλαμβανόμαστε τη θετικότητα της επαφής μας και με την Μάλτα. Μπορεί, λοιπόν, να μην βλέπουμε την αναγκαιότητα της ΑΟΖ, διότι δεν έχουμε εικόνα, λόγω της θάλασσας, όμως οι δυναμικοί χάρτες υπάρχουν και τα διαγράμματα Voronoi μέσα των μαθηματικών δεν έχουν να συγκρουστούν με κανέναν, για να πείσουν ακόμα και τους ουδέτερους ή τους αδιάφορους. 

Το πλαίσιο, το πεδίο και το πεδίο δράσης είναι έτοιμα για διαπραγματεύσεις, όχι όμως για συμβιβασμούς. Διότι οι συμφωνίες περί ΑΟΖ δεν είναι συμβιβασμοί αλλά συνέργιες υψηλού επιπέδου. Πλέον το παίγνιο εξαρτάται από τους παίκτες. Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος με την Κύπρο έδωσε το στίγμα του. Κι η αξία των πολιτικών ηγετών φαίνεται σε αυτό το επίπεδο. 

Aπό τα διαγράμματα Voronoi στην τριγωνοποίηση του Delaunay

Τα διαγράμματα Voronoi δεν λύνουν μόνο προβλήματα γεωγραφίας και τοπολογίας. Όταν τα επινόησε ο Georgy Voronoy (1868 – 1908), ο οποίος ήταν μαθητής του Andrey Markov (1856 – 1922) αλλά και δάσκαλος των Delaunay (1890 -1980) και Sierpiński (1882 – 1969), δημιούργησε έναν ολόκληρο μαθηματικό πλαίσιο μέσω της υπολογιστικής γεωμετρίας. 

Η ιδέα των διαγραμμάτων Voronoi είναι η δημιουργία νέων σημείων που διαφέρουν από τα αρχικά δεδομένα και δεν παρουσιάζονται με απλό τρόπο στον λύτη. Δημιουργούν μία νέα δομή, η οποία είναι αόρατη για τον μη ειδικό που εξετάζει τα αρχικά στοιχεία. Αυτή η έννοια είναι σημαντικότατη στα μαθηματικά κι όχι μόνο. Στο γνωστικό επίπεδο, απελευθερώνει την σκέψη και την βάζει να λειτουργεί μη συμβατικά, για να λύσει ένα πρόβλημα φαινομενικά στατικό. Η συμβολή των διαγραμμάτων Voronoi είναι η εισαγωγή ενός δυναμικού πλαισίου, το οποίο διευκολύνει, όχι μόνο την επίλυση αλλά και την επινόηση νέας στρατηγικής. Επιπλέον τα διαγράμματα Voronoi συσχετίζονται άμεσα με την τριγωνοποίηση που εφηύρε ο Delaunay το 1934. Πιο συγκεκριμένα, τα διαγράμματα Voronoi κι η τριγωνοποίηση Delaunay συνδυάζονται δυικά στην γενική περίπτωση. Το ενδιαφέρον είναι ότι πρακτικά τα διαγράμματα Voronoi δεν σχετίζονται με κύκλους αλλά με ευθύγραμμα τμήματα. Ενώ η τριγωνοποίηση του Delaunay ορίζεται αποκλειστικά μέσω κύκλων. Τα κέντρα των τριγώνων της τριγωνοποίησης, τα οποία δεν εμπεριέχουν κανένα αρχικό σημείο, αν τα ενώσουμε, θα βρούμε το διάγραμμα Voronoi. Γι’ αυτό το λόγο λέμε ότι λειτουργούν δυικά. Αυτό σημαίνει ότι στο πλαίσιο της εφαρμογής των διαγραμμάτων Voronoi, υπάρχει η δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε και την τριγωνοποίηση του Delaunay, έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουμε και τα τρίγωνα της, τα οποία μπορούν να εμπεριέχουν ή όχι τα διαγράμματα Voronoi.

Από τα διαγράμματα Voronoi στην τριγωνοποίηση του Delaunay υπάρχει ένα νοητικό σχήμα με πολλαπλές εφαρμογές και εκτός του χώρου των καθαρών μαθηματικών κι ειδικά στο χώρο της στρατηγικής μέσω της τοποστρατηγικής. Αυτό το νοητικό σχήμα λειτουργεί ως πολλαπλότητα για την γνωστικά προσέγγιση της νοητικής στρατηγικής.

Διαγράμματα Voronoi και θεωρία παιγνίων

Όταν εξετάζουμε τα Διαγράμματα Voronoi ή ακόμα και την τριγωνοποίηση του Delaunay δεν είναι άμεσος ο συσχετισμός με τη θεωρία παιγνίων. Τα Διαγράμματα Voronoi, όπως το αποδείξαμε σε προηγούμενες μελέτες εμπεριέχουν εξ αρχής μια δυναμικότητα, λόγω της υπολογιστικής γεωμετρίας και της τοπολογίας, η οποία επιτρέπει, όχι μόνο την τριγωνοποίηση του Delaunay, αλλά μία ολόκληρη διαδικασία τοποστρατηγικής. Η ενσωμάτωση αυτού του πλαισίου στο πεδίο της θεωρίας παιγνίων γίνεται με ένα φυσιολογικό τρόπο. 

Θεωρούμε μία κενή περιοχή κι όχι απαραίτητα το επίπεδο. Πάνω σε αυτήν την περιοχή δύο παίκτες παίζουν εναλλάξ, τοποθετώντας σημεία. Μετά από κάθε κίνηση, υπολογίζεται το Διάγραμμα Voronoi του νέου συνόλου. Αν η περιοχή είναι πεπερασμένη, τότε έχει νόημα μετά από μερικούς γύρους να αναρωτηθούμε ποιος από τους παίκτες έχει το μεγαλύτερο εμβαδόν, αν προσθέσουμε τις κυψέλες Voronoi που ελέγχει. Κατά συνέπεια, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα τακτικής μετά από κάθε κίνηση των παικτών, αλλά κι ένα γενικό πρόβλημα στρατηγικής. Σε αυτήν την συγκεκριμένη κατάσταση είναι δυνατόν ν’ αποδείξουμε ότι, εκτός από την περίπτωση όπου υπάρχει μόνο ένας γύρος, ο δεύτερος παίκτης κερδίζει πάντα, ακόμα κι αν η διαφορά του συνολικού εμβαδού των δύο παικτών μπορεί να γίνει όσο μικρότερο γίνεται, αλλά ποτέ να μηδενιστεί. Αυτά τα στοιχεία: πλαίσιο, πεδίο και πεδίο δράσης μέσω της θεωρίας παιγνίων, μπορούν να εφαρμοστούν και σε πραγματικές περιπτώσεις για να ενταχθούν στην τοποστρατηγική.

Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι το Αιγαίο. Η πολυπλοκότητα της ιδιόμορφης δομής μπορεί να εξετασθεί με αυτόν τον τρόπο και να προσφέρει νοητικά σχήματα, τα οποία δεν είναι άμεσα και εμφανίζονται μόνο σε πολεμολογικό πλαίσιο. Σε κάθε περίπτωση, η στατική προσέγγιση του Αιγαίου δεν επαρκεί, για να μας προετοιμάσει και να διαχειριστούμε στρατηγικά μελλοντικές κρίσεις . Ένα επιπλέον πρόβλημα σε σχέση με το Αιγαίο, είναι ότι η δομή είναι δοσμένη, όσον αφορά στη γεωγραφία. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει άμεση εφαρμογή του θεωρήματος, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν θέσεις κλειδιά ακόμα και στο αρχικό πλαίσιο. Αυτό σημαίνει ότι στην περίπτωση του Αιγαίου έχουμε διάφορες κατηγορίες νησιών που εμπλέκονται, για να δημιουργηθεί ένα πλέγμα. Η ανθεκτικότητα αυτού του πλέγματος είναι η ουσία της υπόθεσης. Και τα διαγράμματα Voronoi μέσω της θεωρίας παιγνίων αναδεικνύουν στρατηγικές συμπεριφορές, τις οποίες πρέπει να εξετάσουμε λεπτομερειακά και αποτελεσματικά.

*     *     *

Πραγματοποιήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2011 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρούπολης εισήγησης του κύριου Λυγερού με θέμα: "Από την ανθεκτική στρατηγική στην αποτελεσματική τακτική". Η διοργάνωση της εκδήλωσης έγινε από την XXIII Ταξιαρχία Τεθωρακισμένων. Στην εισήγηση του ο κύριος Λυγερός υποστήριξε ότι η σύγχρονη τάση της αντιμετώπισης του πολέμου ως μάχη για λόγους επικοινωνιακούς, έχει προεκτάσεις και στις έννοιες της στρατηγικής και της τακτικής. Η αντιπαράθεση του τοπικού και του ολικού δεν αρκεί για να διαχωρίσει αυτές τις έννοιες, ειδικά σ’ ένα σύγχρονο πλαίσιο. Η έλλειψη σαφήνειας δεν είναι τωρινή. Το σκάκι θεωρείται από τους περισσότερους ως στρατηγικό παίγνιο, ενώ στην ουσία ανήκει στην τακτική. Το πρόβλημα της απομόνωσης της μάχης από το πεδίο δράσης του πολέμου για να μη φανεί το ολικό πλαίσιο, είναι ότι στην ουσία αντικαθιστά τη στρατηγική με την τακτική. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν εξετάζονται οι στρατηγικές επιπτώσεις. Η επικέντρωση της σκέψης πάνω στο πλήγμα ακόμα κι όταν είναι έντονο, δεν μπορεί ν’ αποφύγει την στρατηγική ουρά. Η αναλογία όμως είναι φυσιολογική, όταν εξετάζουμε το μοντέλο του Gauss. Ενώ ο πληθυσμός καλύπτει όλο το εύρος του φάσματος, η κοινωνία επιμένει να θεωρεί το κέντρο της μάζας ως το μοναδικό στοιχείο που υπάρχει. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κόσμο δίχως ουρές. Όμως οι ουρές υπάρχουν και διαμορφώνουν όλο το πλαίσιο. Η οικονομία το ανακάλυψε πρόσφατα με τη μορφοκλασματική ανάλυση. Το θέμα είναι να μην αναγκαστεί να γίνει μια αποκάλυψη για τα στρατιωτικά δεδομένα. Τα νοητικά σχήματα υπάρχουν, όπως και το μαθηματικό πεδίο που εμφανίζεται μόνο επιφανειακά με τη θεωρία παιγνίων και τη θεωρία ομάδων. Η έμφαση της τακτικής γίνεται από τους ισχυρούς παίκτες που βασίζονται στη δύναμη του στρατηγικού δόγματος. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό είναι ισχυρό όσο βρίσκεται στο δυνητικό χώρο. Η ολική αντιπαράθεση αλλάζει όλα τα δεδομένα. Και ο λόγος είναι απλός. Η αντιπαράθεση είναι το αποτέλεσμα της αμφισβήτησης του στρατηγικού δόγματος. Αυτό σημαίνει ότι de facto θα αναπτυχθεί αναπόφευκτα μια στρατηγική ουρά πέρα από το γεγονός της τακτικής. Ενώ η μάχη θα δώσει έμφαση στο χώρο, η αντίσταση θα βασιστεί στο χρόνο. Η ανάπτυξη της στρατηγικής ουράς θα δημιουργήσει το χρόνο της αντίστασης και θα καταρρεύσει το μοντέλο του πολέμου – μάχης και θα εμφανιστεί και πάλι η μάχη του πολέμου. Βέβαια, επικοινωνιακά το τέλος της μάχης μπορεί ν’ αποτελέσει το τέλος του πολέμου. Όμως αυτός ο τεχνητός εκφυλισμός παγιδεύει μόνο την κοινωνία και κανέναν άλλο. Αλλά ακόμα και η κοινωνία, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο αριθμός των νεκρών στρατιωτών συνεχίζει να μεγαλώνει, ενώ τελείωσε ο επίσημος πόλεμος, αρχίζει να αντιδρά. Στο ενδιάμεσο έχει αναπτυχθεί ο ανταρτοπόλεμος που λειτουργεί μόνο μέσα στο χρόνο και όχι στο χώρο λόγω έλλειψης δυνάμεων. Αυτή η νέα κρίση που δεν θέλει ν’ αντιμετωπιστεί στο επικοινωνιακό πλαίσιο υπάρχει. Και δίχως τη διαχείριση της δεν μπορεί να υπάρξει επίλυση. Κατά συνέπεια, πρέπει ν’ αναλυθεί η συμβολή της τακτικής και να εκτιμηθεί αν έχει δημιουργήσει ένα ασύμμετρο πεδίο. Δίχως αλλαγή φάσης, η επιρροή της τακτικής του χώρου αφοπλίζεται από την αντίσταση της στρατηγικής του χρόνου. Συνεπώς, η επιμονή της αντικατάστασης της στρατηγικής με την τακτική αποτελεί ένα στρατηγικό λάθος. Διότι με την έλλειψη της αρχής δεν συνεπάγεται το τέλος. Ο χρόνος θα ενσωματώσει την τακτική μέσα στο πλαίσιο και θα αναδείξει τα στρατηγικά νοητικά σχήματα. Στο τέλος της ομιλίας ο Ταξιαρχος Στεφανής Αλκιβιάδης έδωσε στον κύριο Λυγερό αναμνηστική πλακέτα με το έμβλημα της XXIII ΤΘΤ, η οποία έχει ως σύνθημα της το ρητό του Περίανδρου "ΚΑΙΡΟΝ ΠΡΟΣΜΕΝΕ".

Επιπλέον, την προηγούμενη μέρα (10/12/2011) πραγματοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη εισήγηση του κύριου Λυγερού στην με θέμα: "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας". Στην εισήγηση του ο κύριος Λυγερός τόνισε την σημασία της ΑΟΖ ως νομική ορολογία αλλά και την ανέλυσε μέσω μαθηματικών μοντέλων και πιο συγκεκριμένα μέσω της Θεωρίας των Διαγραμμάτων Voronoi. Επίσης, για ακόμη μια φορά σημείωσε την εξαιρετική σημασία που έχουν τα νησιά Ζουράφα και Γαύδος καθώς και το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου.

Ν.Λυγερός "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας"

Η νοητική Χάρτα της ΑΟΖ

Το γενικό πρόβλημα της αντίληψης για τη σημασία της ΑΟΖ είναι ότι δεν έχουμε εικόνα της πραγματικότητάς της. Τα 200ΝΜ αλλάζουν τόσο πολύ τα συνηθισμένα δεδομένα που μας δυσκολεύουν στη νοητική μας μοντελοποίηση. Επιπλέον, η κλασική γεωγραφία με την απλοϊκή της έννοια δίνει έμφαση μόνο στην ξηρά. Για την ΑΟΖ χρειαζόμαστε μία θαλασσογραφία, για να αποκτήσουμε μία εικόνα υψηλής στρατηγικής. Μέσω των διαγραμμάτων Voronoi μπορούμε να κατασκευάσουμε μία νοητική Χάρτα της ΑΟΖ, όπου η ξηρά ενσωματώνεται στην κυψέλη Voronoi που ελέγχει και δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους. Με αυτόν τον τρόπο η θάλασσα και η ξηρά της κυψέλης αποτελούν μία ενιαία οντότητα. Έτσι τα μεγέθη είναι άμεσα συγκρίσιμα και μάς επιτρέπουν μία αποτελεσματική αξιολόγηση της επιρροής της ΑΟΖ από κάθε νοητική οντότητα. Η νοητική Χάρτα της ΑΟΖ παρουσιάζει σημαντικές διαφορές σε σχέση με τον κλασικό γεωγραφικό χάρτη. Βλέπουμε ότι ακόμα και μικρά νησιά τα οποία θεωρούμε και περιθωριακά έχουν ένα εμβαδόν τεράστιο μέσα στο μοντέλο μας και άλλα που θεωρούσαμε παραδοσιακά ως πιο σημαντικά δεν έχουν τόσο μεγάλη έκταση, διότι βρίσκονται κοντά σε άλλες κυψέλες. Κατά συνέπεια, μπορούμε να δούμε την τοποστρατηγική αξία κάθε κυψέλης και να αντιληφθούμε βέβαια πόσο σημαντικές είναι οι ακριτικές, λόγω της ουράς που διαθέτουν μέσω της τοποθεσίας τους πάνω στο χάρτη. Η νοητική Χάρτα της ΑΟΖ δίνει επιπλέον τη δυνατότητα να μελετήσουμε αντικειμενικά με ποιον τρόπο μας κοιτάζουν κράτη που έχουν διεκδικήσεις. Βλέπουμε έτσι την αντικειμενική αξία του συμπλέγματος του Καστελλόριζου, αλλά και της Γαύδου. Σε αυτή τη Χάρτα έχουν εντελώς διαφορετικές διαστάσεις. Το Καστελλόριζο, παραδείγματος χάρη, αποκτά έτσι την αξία σε μέγεθος της Πελοποννήσου, πράγμα το οποίο διαμορφώνει την άποψή μας για το θέμα. Διότι ακόμα και για τον λιγότερο πατριώτη άλλο είναι να χάσει το Καστελλόριζο και άλλο την Πελοπόννησο. Ενώ στην πραγματικότητα, όπως το δείχνει η Χάρτα της ΑΟΖ είναι απολύτως το ίδιο. Η Χάρτα επιτρέπει μία νέα προσέγγιση των πραγμάτων και των δυνατοτήτων που έχουμε ως Ελλάδα, χάρη στα πολυάριθμα νησιά μας. Τώρα μπορούμε εύκολα να δείξουμε ότι αποτελούμε ένα μεσογειακό μετασχηματισμό του παραδείγματος της γαλλικής ΑΟΖ στην υδρόγειο, η οποία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο. Οι μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των νησιών μας που χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για τη δημιουργία άγονων γραμμών, μέσω της Χάρτα, γίνονται ισχυρές διότι παρουσιάζουν τα αληθινά μεγέθη των δεξαμενών έλξης των ελκυστών που είναι τα νησιά μας. Η νοητική Χάρτα της ΑΟΖ είναι η τοποστρατηγική απόδειξη της ισχύος της Ελλάδας σε αυτόν τον τομέα. Είναι μία διαφορετική εικόνα που κάνει τη διαφορά και δείχνει τη στρατηγική που πρέπει να εφαρμόσουμε, για να μετατρέψουμε αυτό το απέραντο γαλάζιο σε εθνικό θησαυρό.

Πηγή - Νίκος Λυγερός