Πηγή: Νίκος Λυγερός
Ελλάδα - Ιταλία: Κοινή ενεργειακή πορεία
Μέσω της συνάντησης των δυο πρωθυπουργών της Ελλάδας και της Ιταλίας βλέπουμε ότι υλοποιείται ένα κοινό στρατηγικό σχήμα περί διαχείρισης και αξιοποίησης της ενέργειας στη Μεσόγειο. Είναι ήδη γνωστό ότι υπάρχει το κοίτασμα Πύρρος (90km2) ακριβώς πάνω στη γραμμή οριοθέτησης των δυο χωρών, αλλά και το κοίτασμα Αχιλλέας (450km2) στην ελληνική ΑΟΖ προς αυτή τη γραμμή οριοθέτησης. Επιπλέον η γεωλογική δομή της Αδριατικής και του Ιονίου είναι περισσότερο για τους υδρογονάνθρακες και ειδικά για το πετρέλαιο. Έτσι με την συμφωνία των δύο χωρών μπορεί να λειτουργήσει μια ολόκληρη περιοχή (macro-region) σ'ένα κοινό ευρωπαϊκό και ενεργειακό πλαίσιο. Αυτή η διπλή κίνηση είναι πάρα πολύ σημαντική λοιπόν κι έρχεται να ενισχύσει και τη σύζευξη μεταξύ της Ελλάδας και της Μάλτας, και τη συμφωνία της Ιταλίας με τη Μάλτα για τα ενεργειακά. Βλέπουμε ότι μετά τις σεισμικές έρευνες της PGS στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης, υπάρχει μια κινητικότητα και μια δυναμική εκ μέρους της Ελλάδας που ενεργοποιεί την Ιταλία, την Μάλτα αλλά και την Αλβανία. Διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένα πλαίσιο συνεργασίας στην περιοχή που είναι πάρα πολύ σημαντικό για όλες αυτές τις χώρες και εντάσσεται στο πλαίσιο της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι υδρογονάνθρακες ακόμα και ως κοιτάσματα - στόχοι δίνουν την δυνατότητα στην Ελλάδα να παίρνει πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο.
Πηγή: Νίκος Λυγερός
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...











