Οι άσκοπες κινήσεις της Τουρκίας
Η Τουρκία προσπαθεί να κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού στην κυπριακή ΑΟΖ, διότι στην ουσία δεν ξέρει τι να κάνει με αυτό το θέμα. Εδώ και δεκαετίες δεν τα βγάζει πέρα με τον θαλάσσιο χώρο. Προσπαθεί να αποφύγει τις επιπτώσεις του Δίκαιου της Θάλασσας από το 1982, μάταια βέβαια. Προσπάθησε να αποφύγει την ύπαρξη συμφωνιών στη Μεσόγειο, αλλά δεν τα κατάφερε. Η ψευδαίσθησή της τελείωσε το 2003 με την οριοθέτηση μεταξύ της Κύπρου και της Αιγύπτου. Στην συνέχεια δεν τα έβγαλε πέρα με τον Τάσσο Παπαδόπουλο που ανακήρυξε την ΑΟΖ το 2004. Βέβαια επειδή υπάρχουν ακόμα φιλότουρκοι και ραγιάδες που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πρέπει να υπενθυμίσουμε στους αγωνιστές ότι το επίσημο κείμενο υπάρχει και στην ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών. Έτσι η Τουρκία συνέχισε τις ήττες της με τις επόμενες οριοθετήσεις της Κύπρου με τον Λίβανο και το Ισραήλ, το 2007 και το 2010. Όμως σε πρακτικό επίπεδο τα προβλήματά τους επιδεινώθηκαν με τα θαλάσσια οικόπεδα της Κύπρου και τους γύρους αδειοδότησης. Διότι προσπαθούσε να επιδείξει τη δύναμή της σε όλους, δηλώνοντας ότι έχει τον έλεγχο σε όλη την περιοχή, ενώ η Κύπρος της αντιστεκόταν συνεχίζοντας την υψηλή της στρατηγική με την ΑΟΖ της. Προσπάθησε βέβαια να επηρεάσει τις εταιρείες για να μη συμμετέχουν στον διαγωνισμό αδειοδότησης αλλά και πάλι μάταια. Μάλιστα με την εταιρεία ΕΝΙ δεν κατάφερε να επιβάλλει τη θέλησή της και δέχτηκε παρατήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα προσπαθεί να επηρεάσει την κατάσταση μέσω των σεισμικών ερευνών στα θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Κι αν μερικοί της δίνουν σημασία είναι μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν ιδέα για το Δίκαιο της Θάλασσας και μπερδεύουν κυριαρχία με κυριαρχικά δικαιώματα. Η ΑΟΖ λειτουργεί ως κυριαρχικό δικαίωμα με τα διεθνή χωρικά ύδατα. Κατά συνέπεια είναι εκ φύσης εκτός κυριαρχίας του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά επιτρέπεται βέβαια η αβλαβή διέλευση και μπορεί ένα ξένο στρατιωτικό σκάφος να βρίσκεται εντός της ΑΟΖ. Βλέπουμε λοιπόν ότι η Τουρκία θα μπορούσε βέβαια και χωρίς κανένα πρόβλημα να βρίσκεται με αυτόν τον τρόπο στην κυπριακή ΑΟΖ. Με τις κινήσεις που κάνει τώρα αποδεικνύει ότι δεν κάνει τίποτα επί της ουσίας, απλώς θέλει να δείξει ότι βρίσκεται στην περιοχή γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει καμία ανάγκη να της δώσουμε σημασία και συνεχίζουμε ακάθεκτα την υψηλή στρατηγική της Κύπρου. Μάλιστα η Ελλάδα ακολουθεί την ίδια διαδικασία όπως το αποδεικνύει και ο γύρος αδειοδότησης στα ελληνικά θαλάσσια οικόπεδα. Βέβαια τώρα η Τουρκία έδειξε το αληθινό της βλέμμα ακόμα και σε αυτούς που αλληθωρίζουν και δεν αποδέχονται ότι είναι ανίκανη να τηρήσει το Δίκαιο της Θάλασσας, γιατί δεν θέλει το δίκαιο από την αρχή, αφού δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
http://www.lygeros.org/articles?n=17209&l=gr
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...











