Ν. Λυγερός - Από την θεωρία στην πράξη της ΑΟΖ
Πριν τον Μεγάλο Διαγωνισμό με τα θαλάσσια οικόπεδα της ΑΟΖ σπάνιοι ήταν οι δικοί μας που πίστευαν στην αξία της κι ακόμα κι αν είχαν μια θετική ανταπόκριση, παρέμεναν παθητικοί μέχρι να δουν κάτι το πρακτικό. Με τις επίσημες πια υποψηφιότητες στα θαλάσσια οικόπεδα 1, 2 και 10, περάσαμε στο στάδιο, όπου τώρα για να μην πιστέψεις στην ελληνική ΑΟΖ πρέπει να έχεις νοητική υστέρηση, διότι τώρα πρόκειται για την πραγματικότητα. Όταν υπάρχει κοινοπραξία που πληρώνει τα έξοδα υποψηφιότητας, που αγοράζει τα σεισμικά δεδομένα κι είναι έτοιμη να μπει στο θαλάσσιο οικόπεδο 2, δεν είναι πια θεωρία. Διότι ξέρουμε ότι ξέρει ότι υπάρχουν κοιτάσματα στόχοι, αφού ήδη έχουμε τα κοιτάσματα Πύρρος και Αχιλλέας. Μιλούμε λοιπόν όχι πια για θεωρητικές εκτιμήσεις, αλλά για πρακτικά δεδομένα. Από τη θεωρία της νομικής υφής της ελληνικής ΑΟΖ περάσαμε επιτέλους στη στρατηγική πράξη που αλλάζει οριστικά τα δεδομένα της περιοχής κι έρχεται να ενισχύσει όλα τα άλλα που σχεδιάζονται με την ελληνική ΑΟΖ, όπως είναι ο Interconnector EuroAsia και ο αγωγός East Med. Μάλιστα αυτό γίνεται και πάλι μέσα σ’ ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, πράγμα το οποίο σταθεροποιεί και δυναμώνει τη θέση της πατρίδας μας που το έχει ιδιαίτερη ανάγκη αυτή την κρίσιμη περίοδο λόγω της αστάθειας που υπάρχει σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση είναι η στρατηγική και η ενέργεια που μας βοηθούν να ξεπεράσουμε έμπρακτα τις δυσκολίες.
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...









