Κάθε κοινωνία είναι στατική και θεωρεί ότι τα δεδομένα της είναι δεδομένα, δίχως ν’ αντιληφθεί ότι αν αυτός ο συλλογισμός έστεκε, τότε δεν θα υπήρχε εξέλιξη. Έτσι, η καθεμιά σκέφτεται μόνο με αυτά τα δεδομένα, χωρίς ν’ αντιληφθεί ότι υπάρχει λύση και θα τη ζήσει η επόμενη θεωρώντας, βέβαια, και αυτή ότι είναι δεδομένα, μόνο που δεν θα είναι τα ίδια. Η κοινωνία όμως έχει και ανθρώπους που ανήκουν στην Ανθρωπότητα και σκέφτονται διαχρονικά δίχως να εγκλωβιστούν σ’ ένα τοπικό παρόν, ιδιαίτερα αν αυτό αποτελείται από μια κρίσιμη περίοδο. Τώρα η ελληνική κοινωνία, ενώ βρίσκεται σε κρίση, δεν πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να σωθεί από την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Έχει ακούσει για την ΑΟΖ, αλλά επί της ουσίας παραμένει άπιστη, γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να δει το μέλλον που έχει αρχίσει. Δεν μπορεί να φανταστεί ότι υπάρχει ήδη ο μεγάλος διαγωνισμός για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα. Δεν έχει ιδέα ότι πουλάμε ήδη σεισμικά δεδομένα. Δεν ξέρει για τα bonus υπογραφής με τα οποία μπορούμε να πάρουμε εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ χωρίς καν να έχει μπει γεωτρύπανο. Δεν μπορεί να φανταστεί τις απολαβές του ελληνικού δημοσίου, ενώ η Κύπρος το έχει κάνει πια σε πρακτικό επίπεδο. Έχει πάρει 200 εκατομμύρια Ευρώ μόνο για τα bonus υπογραφής των οικοπέδων 2, 3, 9, 10 και 11. (Πιο συγκεκριμένα 150 εκατομμύρια Ευρώ για τα 2, 3, 9 και 48 για το 10 και 11). Η Κύπρος μόνο από τον κοίτασμα Αφροδίτη θα παίρνει 510 εκ. Ευρώ ετησίως για 25 χρόνια περίπου και η ελληνική κοινωνία ψάχνει να βρει λύση.
http://lygeros.org/articles?n=20358&l=gr
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...











