Το Καστελλόριζο ως αιχμή του δόρατος

Τώρα που η Κύπρος έκανε συμφωνία με το Ισραήλ όσον αφορά στην ΑΟΖ, συμπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις προηγούμενες συμφωνίες με το Λίβανο και την Αίγυπτο, οι τρεις εξωτερικές ΑΟΖ έχουν πλέον την ιδιότητα της συνεκτικότητας, η οποία ξέρουμε πόσο σημαντική είναι στην τοπολογία. Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια, ότι η Κύπρος έχει σταθεροποιήσει το νότιο μέρος της και καθορίσει και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αυτήν την περιοχή. Κατά συνέπεια, το ευρωπαϊκό πλαίσιο έχει επεκταθεί, τουλάχιστον θεωρητικά, διότι για να αποτελέσει μία πρακτική ιδέα πρέπει η Ελλάδα να κάνει μία συμφωνία όσον αφορά στην ΑΟΖ, με την Κύπρο αφενός και την Ιταλία αφετέρου. Μόνο έτσι η έννοια της συνεκτικότητας θα αποκτήσει μία ευρωπαϊκή οντότητα. Συνεπώς, το Καστελόριζο εμφανίζεται ακόμα πιο κρίσιμα ως αιχμή του δόρατος στην Ανατολική Μεσόγειο, διότι μόνο η ύπαρξή του, κι αυτή με την οικονομική έννοια, επιτρέπει την ένωση της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ. Η κρισιμότητα αυτού του νησιού δεν είναι πια μια θεωρητική υπόθεση αλλά μία τοποστρατηγική πραγματικότητα. Είναι τώρα θέμα ελληνικής πρωτοβουλίας, το να υλοποιηθεί πραγματικά κι ουσιαστικά όχι ένα ενιαίο αμυντικό δόγμα, το οποίο εμφανίζεται ως ουτοπικό, όταν εξετάζουμε την οντότητά του στην πράξη, αλλά μία ΑΟΖ που θα το εμπεριέχει. Διότι όλα τα άλλα είναι απλώς λόγια. Όσο το Καστελόριζο δεν είναι ενσωματωμένο σε αυτό το ενιαίο πλαίσιο, θα αποτελεί εν δυνάμει μία επόμενη χαμένη πατρίδα και θα ακολουθήσει στην Ιστορία την πορεία της Ίμβρου και της Τενέδου. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της Κύπρου πρέπει να ενισχυθεί και από την Ελλάδα, για να υπάρξει μία πραγματική αντίσταση στα σχέδια του νέο-οθωμανικού δόγματος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, ο οποίος παραμένει μοναδικός προς το παρόν θα καταφέρουμε να ελευθερώσουμε το Καστελόριζο από έναν πρακτικό αποκλεισμό και μία πορεία εγκλωβισμού, η οποία μπορεί να καταλήξει μόνο και μόνο στην αναμενόμενη απορρόφησή του από την Τουρκία. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι μαζί μας, η κυπριακή πρωτοβουλία μας δίνει το tempo, είναι η σειρά μας να δημιουργήσουμε τη μνήμη μέλλοντος όσον αφορά στο Καστελόριζο μέσω της ΑΟΖ.

Castelorizo as a spearhead

Translated from the Greek by Paola Vagioni

Now that Cyprus has reached an agreement with Israel regarding the EEZ, completing in this way its previous agreements with Lebanon and Egypt, the three external EEZ have henceforth the capacity of cohesion, which as we know, is very significant in topology. In other words, this means that Cyprus has stabilized its south part and it has determined also the external borders of the European Union with this area. In consequence, the European framework has expanded, at least theoretically, since in order to constitute a practical idea, Greece must reach an agreement regarding the EEZ with Cyprus on one hand and Italy on the other. Only this way the notion of cohesion will acquire a European entity. Consecutively, Castelorizo appears even more critically now as the spearhead in the Eastern Mediterranean, since its mere existence, in the economic sense, allows the union of the Greek and Cypriot EEZ. The criticalness of this island is no longer a theoretical assumption but a topostrategic reality. It is now an issue of Greek initiative to materialize actually and essentially not a single defensive doctrine, which appears as utopian when we examine its entity in practice, but a EEZ which will include it. Because all the rest is just words. As long as Castelorizo is not included in this single framework, it will constitute potentially a next lost country and it will follow in History the course of Imvros and Tenedos. The recent initiative of Cyrpus must be reinforced also by Greece, for an actual resistance to the plans of the neo-ottoman doctrine to exist. Only in this way, which remains the only one presently, we will be able to release Castelorizo from an actual isolation and a course of confinement which may end up only to its expected absorption by Turkey. The European framework is on our side, the Cypriot initiative gives us the tempo, it is our turn to create the memory of the future regarding Castelorizo via the EEZ.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Η ενοποίηση των αεροναυτιλιακών χαρτών

Ένα σοβαρό τεχνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στις διαπραγματεύσεις είναι η έλλειψη ενός ενιαίου πλαισίου για τους χάρτες μας. Αυτό το πρόβλημα έχει συνέπειες και στο θέμα των ορίων και στο θέμα των συνόρων. Οι επιπτώσεις δεν παρουσιάζονται μόνο στο F.I.R αλλά και στα χωρικά ύδατα. Στο τεχνικό επίπεδο όλα εξαρτώνται από την αποδοχή του αρχικού χάρτη. Η παραδοσιακή προσέγγιση που λειτουργεί με βάση τις παλαιές συνθήκες έχει ενδογενή προβλήματα χαρτογραφίας που προκαλούν συγκρούσεις δραματικές με τους δορυφορικούς χάρτες. Υπάρχει και σε αυτό το πλαίσιο και το θέμα της ψηφιοποίησης. Διότι δεν επαρκεί να ψηφιοποιούμε παλαιούς χάρτες με προβλήματα για να λέμε ότι έχουμε περάσει στη φάση των υπολογιστών. Οι χάρτες πρέπει να είναι δορυφορικοί και τα όρια με τα σύνορα πρέπει να υπολογίζονται με ανάλογο τρόπο. Επιπλέον, πρέπει να γίνει μια μεγάλη προσπάθεια κι από την αεροπορία και το ναυτικό μας έτσι ώστε να υπάρχει η απαραίτητη ενοποίηση των αεροναυτιλιακών χαρτών μας, για να παρουσιάζονται μονοσήμαντα στο εξωτερικό και στις διαπραγματεύσεις. Η μεθοδολογία μας πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στην έννοια της μέσης γραμμής, όταν αυτή είναι απαραίτητη βέβαια. Και κατά συνέπεια, και στις γραμμές βάσεων. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί η υδρογραφική υπηρεσία, για να παράγει όρια και χρησιμοποιεί περίπου 800 τριάδες, για να κατασκευάσει τους μέγιστους κύκλους. Αυτή η διαδικασία δεν είναι μόνο επίπονη για τους τεχνικούς λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης, αλλά μπορεί να αμφισβητηθεί, διότι η περιπλοκότητά της μπορεί εύκολα να δημιουργήσει ανθρώπινα λάθη που θα εκμεταλλευτούν οι αντίπαλοί μας στις διαπραγματεύσεις. Για να ενισχύσουμε αυτήν την προσπάθεια, μπορούμε να λειτουργήσουμε στο πλαίσιο της τοποστρατηγικής και να χρησιμοποιήσουμε τα διαγράμματα Voronoi εφόσον μέσω δυικότητας και τριγωνοποίησης Delaunay, έχουμε τους μέγιστους κύκλους ως ενδιάμεσο και τη μέση γραμμή ως τελικό αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, αυτό το νέο μαθηματικό υπόβαθρο υποστηρίζει τις απαιτήσεις της χαρτογραφίας. Επιπλέον, μέσω του αλγόριθμου του Fortune, υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος υπολογισμού με τα σύγχρονα δεδομένα της πληροφορικής , δίχως να έχουμε ουσιαστικά πρόβλημα ακόμα κι αν δεκάδες χιλιάδες κύκλοι είναι απαραίτητοι για να ανταποκριθούμε στο μέγεθος των πληροφοριών που έχουμε από τους δορυφορικούς χάρτες. Αυτό ισχύει ακόμα και για την περίπτωση όπως τη δική μας, όπου χρειαζόμαστε μόνο τα pixels που αποτελούν τις ακτές. Πρακτικά, η όλη διαδικασία είναι αυτόματη κι αρκεί οι διαπραγματευτές να συμφωνήσουν στις βασικές αρχές του προβλήματος κι όχι να προβληματιστούν με την επίλυσή του. Αυτή η προσέγγιση διευκολύνει και τις εσωτερικές μας σχέσεις μεταξύ αεροπορίας και ναυτικού, κι επιτρέπει την καθιέρωση της ενοποίησης των αεροναυτιλιακών χαρτών. Θεωρούμε ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να είμαστε αξιόπιστοι στις διαπραγματεύσεις μας για θέματα που αφορούν το FIR, τα σύνορα, τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα αλλά και την Α.Ο.Ζ. Αλλιώς η παραμικρή διαφορά μεταξύ μας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας. Η νομική υπόσταση των πραγμάτων είναι θεμελιώδης μόνο που δεν είναι επιχείρημα από μόνη της, ενώ το μαθηματικό υπόβαθρο σχετίζεται άμεσα με τη δικαιοσύνη, αφού προκαλεί και επιδιώκει λύσεις οι οποίες είναι συμμετρικές για τους παίκτες και κατά συνέπεια δίκαιες στον τομέα των δικαιωμάτων.

The unification of aeronautical maps

Translated from the Greek by Paola Vagioni

A serious technical problem that we encounter in negotiations is the lack of a uniform framework for our maps. This problem has consequences in both the issue of boundaries and the issue of borders. The repercussions are not only present in the F.I.R but in the territorial waters as well. On the technical level everything depends on the acceptance of the initial map. The traditional approach which operates under the old conditions has intrinsic cartography problems which cause dramatic conflicts with the satellite maps. Also in this framework there is the issue of digitization. Because it is not sufficient to digitize old maps with problems and say that we have passed onto the computer phase. The maps have to be satellite and the boundaries with the borders have to be calculated accordingly. Moreover, a great effort has to be made by the air force and the navy so as to have the necessary unification of our aeronautical maps, for being presented univocal abroad and in negotiations. Our methodology has to be based on the notion of the middle line, when it is necessary of course and as consequence, in the base lines as well. In this framework the hydrographic office operates in order to produce borders and it uses approximately 800 triads to construct the greatest circles. This process is not only strenuous for the technicians due to the human intervention, but it can be disputed since its complexity can easily create human errors that our adversaries will exploit in negotiations. In order to strengthen this effort, we can operate in the framework of topostrategy and use the Voronoi diagrams since via the duality, the Delaunay triangulation, we have the greatest circles as intermediate and the middle line as a final result. In other words, this new mathematical background meets the demands of cartography. Moreover, via Fortune’s algorithm, there is an efficient way of calculation with the contemporary data of computer science without having in essence problems even if tens of thousands of circles are necessary to respond to the magnitude of information that we have from the satellite maps. This is valid even in our case, where we need only the pixels that constitute the coast lines. In practice, the whole process is automatic and it is sufficient for the negotiators to agree upon the basic principles of the problem and not be bothered with its solution. This approach facilitates our internal relations between the air force and the navy as well and it allows the establishment of the unification of the aeronautical maps. We consider this the only way in order to be reliable in our negotiations on matters that concern the FIR, the borders, the territorial waters, the shelf but the E.E.Z. too. Otherwise the slightest discrepancy between us can be used against us. The legal basis of things is fundamental only it is not an argument by itself, while the mathematical substrate is directly related with justice since it causes and seeks solutions which are symmetrical for the players and in consequence righteous in the area of rights.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Στρατηγικά βήματα προς την καθιέρωση της ελληνικής Α.Ο.Ζ.

Η εμμονή μας να λύσουμε όλα τα προβλήματά μας με την Τουρκία, για να καθορίσουμε εκ των υστέρων τα όρια της ελληνικής Α.Ο.Ζ. δεν είναι μόνο μη αποτελεσματική, αλλά κι επικίνδυνη σε βάθος χρόνου. Το Casus belli, τα 12 ναυτικά μίλια και το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας δεν είναι παρά μόνο λεπτομέρειες σε σχέση με το γενικό πλαίσιο της Α.Ο.Ζ. Η στρατηγική μας αποκτά ένα απλοϊκό χαρακτήρα, όπως το απέδειξαν οι συμφωνίες της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Λίβανο. Το θέμα μας δεν είναι να επικεντρωθούμε πάνω στην Τουρκία κι ειδικά με ένα αποκλειστικό τρόπο. Αλλιώς οι καθυστερήσεις κι οι πλάγιες επιθέσεις στο χώρο των διαπραγματεύσεων δεν δίνουν μόνο ιδέες στους άλλους παίκτες της θεωρίας παιγνίων, αλλά δημιουργούν και δεδικασμένα τουλάχιστον στο de facto επίπεδο. Έχουμε το παράδειγμα της Γαύδου με τη Λιβύη. Στην πραγματικότητα, ο καθορισμός της ελληνικής Α.Ο.Ζ. δεν έχει λόγο ν' αρχίσει με την Τουρκία. Θεωρούμε ότι το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με την Ιταλία, η οποία είναι η μόνη χώρα που συνορεύει μαζί μας κι ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως προβλήματα με την Τουρκία, με την οποία έχουμε ήδη υπογράψει μια σύμβαση όσον αφορά στο F.I.R. Το επόμενο βήμα θα πρέπει να γίνει με την Αλβανία κι αυτό με ένα δίκαιο τρόπο. Το τρίτο βήμα αφορά την Λιβύη και την επίλυση του προβλήματος της Γαύδου. Το τέταρτο βήμα πρέπει να γίνει με την Κύπρο, έτσι ώστε να ενισχυθεί το όλο πλαίσιο του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος. Και μόνο το πέμπτο βήμα θα αγγίξει την Τουρκία. Έτσι αυτή η τελική διαπραγμάτευση, που θα γίνεται βέβαια σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, δεν θα είναι σε πρωτογενές επίπεδο, αφού θα έχουν προηγηθεί όλες οι άλλες συμφωνίες κι σε ευρωπαϊκό πεδίο και σε ευρωμεσογειακό πεδίο. Το θέμα της Α.Ο.Ζ. δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα, αλλά ένας ολόκληρος προβληματισμός που πρέπει να έχει απαραίτητα η πατρίδα μας, αν θέλει να ενσωματώσει τα νέα δεδομένα που καθορίζουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει νόημα να περιμένουμε τη συγκρότηση μιας επιτροπής με ειδικές αρμοδιότητες όσον αφορά στην Α.Ο.Ζ. Στην πραγματικότητα, η Α.Ο.Ζ. πρέπει να συμπεριληφθεί ως ένας παράγοντας στη νοητική μας στρατηγική. Δεν είναι ούτε μία εξαίρεση, ούτε μία ειδική περίπτωση. Ανήκει στα δεδομένα της γεωστρατηγικής μας μέσω της τοποστρατηγικής. Κατά συνέπεια, είναι δική μας ευθύνη να περάσουμε το μήνυμα σε όλο το πολιτικό-διπλωματικό-στρατιωτικό επίπεδο, αν θέλουμε πραγματικά να έχουμε απόδοση σε εθνικά θέματα. Εκτός αν λέμε ότι ασχολούμαστε με τα τελευταία, δίχως να πιστεύουμε στο βάθος ότι μπορούμε να τα λύσουμε. Ο προβληματισμός της Α.Ο.Ζ. ξεκαθαρίζει πολλά προβλήματα που παρουσιάζονται πρακτικά μόνο σε μεγάλες αποστάσεις. Η εικόνα που έχουμε του Αιγαίου με τα 6 ναυτικά μίλια, δεν έχει καμιά σχέση με την επόμενη πραγματικότητα. Ας εμπλουτίσουμε τα δεδομένα μας κι ας αναδείξουμε τα νοητικά σχήματα που θα μπορέσουν ν' αντέξουν τις αλλαγές δίχως να υποστούν εκφυλισμούς.

Strategic steps towards the establishment of the Greek E.E.Z.

Translated from the Greek by Paola Vagioni

Our persistence to solve all our problems with Turkey, in order to determine afterwards the borders of the Greek E.E.Z., is not only non-efficient but also dangerous over time. Casus belli, the 12 nautical miles and the problem of the shelf are nothing but details in relation to the general E.E.Z. framework. Our strategy acquires a simplistic character, like the agreements of Cyprus with Egypt and Lebanon demonstrated. Our objective is not to focus on Turkey and specifically in an exclusive way. Otherwise the delays and the lateral attacks in the negotiations area, do not only give ideas to the other players of game theory, but they create precedents at least on the de facto level. We have the example of Gavdos with Libya. In reality, the determination of the Greek E.E.Z. has no reason to begin with Turkey. We think that the first step has to be made with Italy, which is the only country that borders with us and belongs to the European Union, without problems with Turkey and with which we have already signed an agreement as far as the F.I.R. is concerned. The next step will have to be made with Albania and in a fair manner. The third step concerns Libya and the solving of the problem with Gavdos. The fourth step has to be made with Cyprus in order to reinforce to entire framework of the Single Defense Doctrine. Only the fifth step will concern Turkey. Thus this final negotiation, which will be taking place on a European framework, will not be on a primary level since all the other agreements on both European and Euro-Mediterranean levels will have been preceded. The E.E.Z. issue is not only a problem but an entire questioning which our country must necessarily have if it wants to incorporate the new data which determine the world scene. This signifies that it is meaningless to wait for the constitution of a committee with special jurisdictions as far as the E.E.Z. is concerned. In reality, the E.E.Z. has to be included as a factor in our mental strategy. It is neither an exception nor a special case. It belongs to the facts of our geostrategy via topostrategy. In consequence, it is our responsibility to pass the message to the entire politic-diplomatic-military level, if we really want to have performance in national issues. Unless we say that we concern ourselves with them, without actually believing that we can solve them. The issue of the E.E.Z. clarifies many problems that practically appear only in big distances. The picture of the Aegean with the 6 nautical miles that we have, has nothing to do with the following reality. Let us enrich our data and let us highlight the mental schemata which will be able to endure the changes without undergoing degenerations.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Παράδοξα σενάρια στρατηγικής

Όταν εξετάζουμε την ελληνική κυριαρχία στο Καστελόριζο, ο προβληματισμός μας είναι τουρκικός. Με λόγια πιο στρατιωτικά, ο σχεδιασμός είναι απλός τουλάχιστον θεωρητικά.

Αν η Τουρκία επιχειρήσει μία απόβαση στο Καστελόριζο, η στρατιωτική απάντηση της Ελλάδας θα είναι άμεση, δηλαδή θα ενεργοποιηθεί όλο το σχέδιο που αφορά το Αιγαίο γενικότερα. Εδώ δεν θέλουμε να εξετάσουμε την αποτελεσματικότητα της άμυνάς μας, σ' αυτήν την περίπτωση που στην ουσία θα είχε τη μορφή της μάχης της Κύπρου.

Ποια θα ήταν η αντίδρασή μας στην επόμενη περίπτωση που αποτελεί περίπτωση πλάγιας επίθεσης; Σ' αυτήν την περίπτωση η Τουρκία θεωρεί ότι το Καστελόριζο δεν έχει Α.Ο.Ζ. Από αυτή την τεχνητή υπόθεση, συνεπάγεται ότι η τοποστρατηγική της περιοχής αλλάζει ριζικά, αφού η νέα τουρκική Α.Ο.Ζ θα έχει επαφή με την αιγυπτιακή Α.Ο.Ζ, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα κι η Κύπρος δεν θα συνορεύουν πια όσον αφορά στην Α.Ο.Ζ. Τότε η Τουρκία, δίχως ν' αμφισβητήσει την ελληνική οντότητα του Καστελόριζου, θα διαχειρίζεται οικονομικά όλη την περιοχή.

Το ερώτημά μας είναι το εξής: κατά πόσο ο ελληνικός στρατός θα μπορέσει να αντιδράσει απέναντι σε αυτό το φαινομενικά παράδοξο σενάριο στρατηγικής; Και μάλλον πιο ουσιαστικά στην πραγματικότητα, ποια θα είναι η πολιτική μας ηγεσία που θα αποφασίσει ότι πρόκειται τουλάχιστον για ένα χτύπημα, αν όχι για μία αιτία πολέμου με την Τουρκία. Αν δεν υπάρξει αντίδραση εκ μέρους μας, το Καστελόριζο θα μετατρεπόταν de facto, αν όχι de jure, σε τουρκικό νησί, διότι θα ήταν εντελώς αποκλεισμένο.

Βέβαια, ο αντίλογος υπάρχει και βασίζεται στην ιδέα ότι η έννοια της Α.Ο.Ζ αφορά μόνο και μόνο οικονομικά θέματα. Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει και γεωοικονομικό θέμα. Επιπλέον, λόγω της θέσης του προβλήματος στην ευρύτερη περιοχή, ο μετασχηματισμός του γεωοικονομικού σε γεωστρατηγικό θα είναι όχι μόνο αναμενόμενος, αλλά και φυσιολογικός. Και τότε, μέσω των διαγραμμάτων Voronoi, θα επανέλθουμε ορθολογικά σε ένα τοποστρατηγικό πρόβλημα. Λόγω της τοποθεσίας, υπάρχουν αναλογίες με την περίπτωση της Ίμβρου και της Τενέδου, και με την περίπτωση της Κύπρου. Η πίεση που ασκείται σε μία μικρή περιοχή που έχει μεγάλες επιπτώσεις, μπορεί να πάρει πολλές μορφές.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την ορολογία της μορφοκλασματικής ανάλυσης, έχουμε ένα μικρό ελκυστή σε μία τεράστια δεξαμενή έλξης. Ο ελκυστής είναι ορατός, αλλά όχι η δεξαμενή του, δίχως τα εργαλεία της τοποστρατηγικής. Η συμβολή της τελευταίας είναι ότι μας δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε αποτελεσματικά παράδοξα σενάρια στρατηγικής, τα οποία μπορούν να υλοποιηθούν και να φέρουν σε δύσκολη θέση την κλασική μας αντιμετώπιση της κυριαρχίας και της εμπλοκής των ενόπλων δυνάμεών μας. Η προετοιμασία μας πρέπει να είναι πρώτα απ' όλα νοητική, έτσι ώστε να δούμε την επόμενη πραγματικότητα, πριν εμφανιστεί και την υποστούμε παθητικά.

Paradoxical strategic scenarios

Translated from the Greek by Paola Vagioni

When we examine Greek sovereignty in Castelorizo, our questioning is Turkish. In more military words the planning is simple, at least theoretically.

If Turkey attempts a landing in Castelorizo, the military reply of Greece would be immediate i.e. the whole plan that concerns the Aegean Sea in general will be activated. We do not want to examine here the effectiveness of our defense in this case, where in essence it would have the form of the battle of Cyprus.

What would be our reaction in the following case that constitutes a lateral attack scenario? In this case, Turkey considers that Castelorizo does not have an EEZ. From this technical assumption, it is deducted that the topostrategy of the area changes radically since the new Turkish EEZ will be in contact with the Egyptian EEZ, which means that Greece and Cyprus will no longer border as far as the EEZ is concerned. Then, Turkey will manage economically the entire area without disputing the Greek entity of Castelorizo.

Our question is the following: Up to what extent will the Greek army be able to react opposite this ostensibly paradox strategic scenario? And perhaps more essentially actually, what will be our political leadership that will decide if it is about a hit at least, if not a reason for war with Turkey. If there is no reaction on our behalf, Castelorizo would turn de facto, if not de jure, into a Turkish island since it would be completely isolated.

Of course, the counter-argument exists and it is based on the idea that the EEZ notion concerns solely economic issues. It is certain that there will also be a geo-economic issue. Moreover, due to the location of the problem in the greater area, the transformation of the geo-economic issue into a geostrategic one, will not only be expected but also natural. And then, via the Voronoi diagrams, we will rationally return in a topostrategic problem. Due to the location, there are analogies with the case of Imvros and Tenedos and also with the Cyprus case. The pressure that is exerted in a small area that has great repercussions, can take many forms.

In this particular case, with the terminology of fractal analysis, we have a small attractor in a vast basin of attraction. The attractor is visible but not its basin, without the tools of topostrategy. The contribution of the latter is that it gives us the possibility to effectively examine paradox strategic scenarios, which can be materialized and bring in a difficult position our classic treatment of sovereignty and the engagement of our armed forces. Our preparation must be first of all mental in order to see the next reality before it appears and we endure it passively.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Καστελλόριζο

Για όσους δεν έχουν πρόσβαση άμεσα σε τοποστρατηγικά δεδομένα, είναι αποτελεσματικό να έχουν μερικά παραδείγματα της ιστορίας μας, έτσι ώστε να κατανοήσουν και τη δομή των ιδιομορφιών του μέλλοντος. Για πολλούς από εμάς ο Μαραθώνας κι οι Θερμοπύλες αποτελούν παραδείγματα κι αυτό ισχύει και στο διεθνές γίγνεσθαι. Δεν αντιμετωπίζουμε αυτές τις δύο περιπτώσεις με διαφορετικό τρόπο, παρόλο που πρόκειται για μία νίκη και μία ήττα. Θυμόμαστε την έννοια του αγώνα και της θυσίας, της ανάγκης και του θανάτου. Δεν εξετάζουμε τόσο πολύ τα δομικά στοιχεία αυτών των μαχών, για να εντοπίσουμε τα διαχρονικά στρατηγικά νοητικά σχήματα, παρά μόνο όταν βρισκόμαστε μεταξύ στρατιωτικών ή στρατηγιστών. Στην πραγματικότητα, αν δεν γίνει αυτή η μελέτη, δεν κατανοούμε την ύπαρξη αυτών των γεγονότων στις συγκεκριμένες χωροχρονικές στιγμές. Κι όμως ξέρουμε ότι το πλαίσιο έπαιξε ένα ρόλο καθοριστικό κι η επιλογή του ως πεδίο μάχης ήταν στρατηγικής σημασίας. Ότι οι δύο περιοχές βρίσκονταν σε ελληνικό έδαφος, δεν έχει τόση σημασία, όσο ότι η διεξαγωγή της μάχης σ'εκείνα τα σημεία ήταν ελληνική. Και στις δύο περιπτώσεις, η λήξη της μάχης ήταν αναμενόμενη από τη δική μας πλευρά: Και για τη νίκη και για την ήττα. Το ίδιο ισχύει και για τη Σαλαμίνα, αλλά όχι ως αποτέλεσμα. Η εξέταση των δεδομένων μέσω της τοποστρατηγικής ανάλυσης επιτρέπει την υπέρβαση της γεωμετρίας του χώρου και εξηγεί τη χρονική επιλογή της διεξαγωγής της μάχης. Για όσους δεν το συνειδητοποιούν ακόμα, το Καστελόριζο είναι χώρος μιας μάχης όχι μόνο από μόνο του, αλλά ολόκληρη η περιοχή, ειδικά αυτή που ανήκει στον ελληνικό χώρο, δηλαδή η δυτική του πλευρά, λόγω της Συνθήκης Παρισίων του 1947. Στην πραγματικότητα, το θέμα της ΑΟΖ θα ασκήσει de facto μια πίεση σε αυτήν την περιοχή και θα πρέπει να επιλέξουμε αν αυτός ο χώρος θα είναι ανάλογος του Μαραθώνα ή των Θερμοπυλών. 

Αυτή η πρόσβαση στην επιλογή είναι πρόβλημα βούλησης και βέβαια πρωτοβουλίας εκ μέρους μας. Σε κάθε περίπτωση τα τοποστρατηγικά δεδομένα υπάρχουν, το πλαίσιο γεωστρατηγικής υπάρχει. Όλος ο προβληματισμός είναι η προετοιμασία μας. Αλλιώς θα επαναλάβουμε το λάθος της Συνθήκης Σεβρών του 1920, η οποία μετατράπηκε τελικά σε Συνθήκη Λωζάνης του 1923, η οποία μέσω του προσχήματος των Στενών, καθόρισε την μοίρα της Ίμβρου και της Τενέδου, δίχως να δοθεί σημασία στα συγκεκριμένα νησιά. Η περίπτωση του Καστελόριζου είναι ακόμη πιο σημαντική, διότι επιτρέπει με λανθασμένους χειρισμούς την επαφή μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, και μηδενίζει ταυτόχρονα το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα. Το να δίνουμε έμφαση μόνο στο νησί, δίχως να εξετάζουμε τις επιπτώσεις των πιέσεων πάνω στην συγκεκριμένη περιοχή και να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε τα τοποστρατηγικά δεδομένα θεωρώντας ότι δεν προσθέτουν τίποτα στις γνώσεις στις οποίες οφείλουμε τη σημερινή κατάσταση είναι δείγμα αδράνειας. Ενώ στο Καστελόριζο χρειαζόμαστε όλα τα νοητικά σχήματα της υψηλής στρατηγικής κι όχι μόνο της τακτικής. Στη συνέχεια, αφού επιλέξουμε το μοντέλο μας, θα πρέπει να το υποστηρίξουμε˙ όμως σε αυτή την φάση είμαστε μόνο στην επινόηση του θέματος. Αυτή είναι η δυσκολία, διότι βρισκόμαστε ακόμα στο χώρο του αοράτου κι εκεί μόνο η στρατηγική βλέπει.

Marathon, Thermopylae, Castelorizo
Translated from the Greek by Paola Vagioni

For those who do not have direct access to topostrategic facts, it is efficient to obtain some examples from our history in order to comprehend the structure of the particularities of the future. For most of us, Marathon and Thermopylae constitute such examples and this applies also to the world scene. We do not treat these two cases in a different way, despite the fact that it is about a victory and a defeat. We remember the notions of fight and sacrifice, of need and death. We do not examine as much the structural elements of these battles for locating the historical mental schemata, except when we are among military men or strategists. In reality, unless this study is done, we cannot understand the existence of these events at these particular moments of space-time. And yet we know that the framework played a crucial part and its selection as a battlefield was of a strategic importance. The fact that the two areas were on Greek territory is not as important as the fact that the conduct of the battle in these places was Greek. In both cases, the ending of the battle was expected from our side: for both the victory and the defeat. The same applies to Salamis but not as an outcome. The examination of the facts via topostrategic analysis allows the transgression of the geometry of space and explains the timing for the conduct of the battle. For those who do not realize it yet, Castelorizo is a battlefield not only by itself but also the whole area, specifically the one which belongs to the Greek space i.e. the west side, due to the Paris Treaty of 1947. In reality, the EEZ issue will exert pressure de facto in this area and we will have to decide if this space is the equivalent of Marathon or Thermopylae. This access to choice is a problem of will and of course initiative on our behalf. In any case the topostrategic elements facts exist, the framework of geostrategy exists. The entire questioning lies on our preparation. Otherwise we will repeat the mistake of the 1920 Sèvres Treaty, which finally turned into the 1923 Lausanne Treaty, which via the pretext of the Straits, determined the fate of Imvros and Tenedos without having paid attention to these specific islands. The case of Castelorizo is even more important because it allows, with erroneous manipulations, the contact between Turkey and Egypt and simultaneously eliminating the Single Defense Doctrine. By emphasizing solely on the island without examining the repercussions of the pressures on the specific area and without attempting to understand the topostrategic facts by assuming that they add nothing new to our knowledge, to which we owe the present situation, is a sign of inertia. While in Castelorizo, we need all the mental schemata of grand strategy and not only tactics. Consecutively, after selecting our model, we will have to support it but in this phase we are only at the invention of the issue. This is the difficulty since we are still found inside the space of the invisible and in there, only strategy is seeing.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός