του Νίκου Λυγερού.
Η συμφωνία με την Ιταλία
Η συμφωνία με την Ιταλία για την αρχή των διαβουλεύσεων για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, είναι το πρώτο χειροπιαστό βήμα για την καθιέρωση της ΑΟΖ, δηλαδή για την εφαρμογή της υψηλής στρατηγικής της πατρίδας μας. Με την Ιταλία υπάρχει ήδη συμφωνία οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας από το 1977. Και τώρα αυτή η προσπάθεια, που αρχίζει επίσημα με τη συμφωνία του Υπουργού Εξωτερικών, ενισχύει το όλο πλαίσιο του αγώνα της ελληνικής ΑΟΖ. Διότι δίνει ένα χειροπιαστό μήνυμα σε όσους αμφισβητούν τη θεωρητική προσέγγιση της ΑΟΖ. Θέλουν δεν θέλουν, η υφαλοκρηπίδα δεν επαρκεί για όλες τις μορφές ενέργειας που θέλουμε να αξιοποιήσουμε για την πατρίδα μας. Οι υδρίτες μεθανίου, που βρίσκονται και πάνω από τον πυθμένα της θάλασσας, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της δύναμης της ΑΟΖ. Επιπλέον, αν προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των αποθεμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται στην ελληνική ΑΟΖ, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την προστιθέμενη αξία. Έτσι, αυτό το πρώτο βήμα είναι η έναρξη μιας ολόκληρης διαδικασίας, που αποτελεί την υλοποίηση της υψηλής στρατηγικής. Τώρα η αλλαγή φάσης είναι μια πραγματικότητα ακόμα και για αυτούς που δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι το αύριο θα είναι το χθες του μεθαύριο, διότι έχουμε αρχίσει να γράφουμε την ιστορία με τη μνήμη μέλλοντος, δίχως πια να περιμένουμε τίποτα, γιατί δεν ξεχνάμε ότι δεν φοβόμαστε τίποτα, δεν ελπίζουμε τίποτα, γιατί είμαστε ελεύθεροι. Αυτό που προβλέπει, βλέπει ήδη αυτό που κοιτάξεις. Δεν είμαστε πια σε φάση αναμονής, αλλά ετοιμότητας, γιατί αρχίσαμε τη διαδικασία και τώρα πρέπει να την επεκτείνουμε με τον ίδιο τρόπο και στις άλλες χώρες, διότι πιστεύουμε στο Δίκαιο της Θάλασσας και δεν καταπατάμε κανένα δικαίωμα των άλλων χωρών. Έτσι, με το παράδειγμα της Ιταλίας δείχνουμε το έργο, που θέλουμε να παράγουμε, δίχως φοβίες αλλά με θάρρος, τόλμη και ανθεκτικότητα.
του Νίκου Λυγερού.
του Νίκου Λυγερού.
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...









