Η αναγκαιότητα της ελληνοαλβανικής συμμαχίας

Η ελληνοαλβανική Συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες μπορεί να μην έγινε αποδεκτή, αλλά ως πλαίσιο ήταν μια καλή κίνηση. Ακόμα και αν χρειάζεται μια διόρθωση, σημασία έχει ότι υπάρχει. Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας, διότι τα διαδικαστικά λάθη μπορούν ν' απαλειφθούν δίχως δυσκολία. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην ουσία και αυτή είναι ένα νέο συμμαχικό πεδίο μέσα στην τοπολογική τρύπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι, λοιπόν, θέμα διαμάχης ή προβληματισμού. Δεν πρέπει να σταθούμε σε τoπικά σημεία, όπως είναι τα λεγόμενα τετραγωνικά χιλιόμετρα, ούτε το Ιόνιο 5. Η διαχείριση αυτού του κοινού πλούτου ανήκει στα προαπαιτούμενα όχι μόνο μιας συνεργασίας, αλλά και μιας συμμαχίας. Λόγω της Σοβιετικής Ένωσης, η Αλβανία γνώριζε από το 1960 την ύπαρξη πετρελαίου στην περιοχή, η οποία αξιολογείται από αλβανικές πηγές σε περίπου 4 δις. βαρέλια πετρελαίου και 1 δις. κυβικά μέτρα αερίου. Βέβαια το βάθος ήταν ένα πρόβλημα εκείνη την εποχή, αλλά η τεχνογνωσία μας έχει αλλάξει ριζικά από τότε. Κατά συνέπεια, το αδύνατο δεν ισχύει πια. Έτσι η περιοχή έχει αποκτήσει μία επιπλέον αντικειμενική αξία. Όπως βρίσκεται, προς το παρόν, στα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έως την ένταξη της Αλβανίας, είναι σημαντικό να διαχωριστεί με στρατηγικό τρόπο, έτσι ώστε να μη δώσει την ευκαιρία εκμετάλλευσης αυτής της κατάστασης από εξωτερικούς παράγοντες. Ο προβληματισμός, όμως, είναι γενικότερος, διότι η Αλβανία αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για το θέμα της ΑΟΖ κι ανήκει στα στρατηγικά βήματα που πρέπει να γίνουν για την καθιέρωσή της. 

Κατά συνέπεια, το πεδίο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πεδίο δράσης, έτσι ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά. Αυτοί δεν είναι αυθαίρετοι ισχυρισμοί, αντιθέτως βασίζονται στην ιδέα ότι η δημιουργία της Αλβανίας το 1912 έχει όντως ένα νόημα και για την Ιταλία και για την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ένα ενισχυμένο συμμαχικό πλαίσιο, που λειτουργεί με συνέπεια και συνοχή με το νοητικό σχήμα που αναπτύξαμε. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν ανήκει, λοιπόν, σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, όπως πιστεύουν εθνικιστές από τις δύο πλευρές. Επιπλέον, η συμμαχία δεν υπονοεί ταύτιση, αλλά αλληλοσεβασμό ως προς τα χαρακτηριστικά του καθενός. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλαίσιο απορρόφησης από καμία πλευρά. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για μια οθωμανική σχέση ή νεοοθωμανική. Δεν εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον για το δικό του όφελος. Η Αλβανία και η Ελλάδα μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν ο καθένας παραμείνει σε ρατσιστικές θέσεις που δεν έχουν νόημα για μας, δεν πρόκειται να προχωρήσει τίποτα και θα βρεθούμε σε μία κατάσταση όπου ένας εξωτερικός παράγοντας μπορεί να μεγεθύνει τις τριβές του ζεύγους. Πρέπει να καταλάβουν οι δύο χώρες ότι η ευρωπαϊκή γεωστρατηγική έχει επιρροή στην περιοχή. Με άλλα λόγια, πρέπει να είμαστε συνεπείς και στα νοητικά σχήματα της τοποστρατηγικής, που ερμηνεύει δυναμικά τις εξελίξεις ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιλάμε, λοιπόν, για δυο χέρια που ανήκουν στο ίδιο σώμα.

The necessity of the Albano-Greek coalition

Translated from the Greek by Paola Vagioni

The Albano-Greek Agreement on the maritime zones may have not been accepted, but as a framework it was a sound movement. Even if it needs correction, it is important that it exists. We must not abandon our effort because the procedural errors can be removed without difficulty. We must focus on the essence, which is a new framework of coalition inside the topological hole of the European Union. It is not therefore a matter of conflict or concern. We should not remain on local areas such as the so-called square kilometers, nor the Ionio 5. The management of this common wealth belongs to the prerequisites not only of a co-operation but also of a coalition. Due to the Soviet Union, Albania had known since 1960 of the existence of oil in the region, which is evaluated by Albanian sources in approximately 4 billion barrels of oil and 1 billion cubic meters of gas. Indeed depth was an issue at the time, however our expertise has radically evolved since then. Consequently, the impossible is no longer valid. Thus the region has acquired a further objective value. At present, as it is located in the boundaries of the European Union up to the accession of Albania, it is important to be separated in a strategic manner, in order not to give the opportunity of exploitation of this condition by external factors. The concern however, is more general because Albania constitutes a paradigm for imitation on the EEZ issue and it belongs to the strategic steps that need to be taken for its establishment. Consequently, the field can easily be converted into a field of action, in order to operate in a catalytic way. These assertions are not arbitrary, on the contrary they are based on the idea that the creation of Albania in 1912 has indeed a meaning for both Italy and Greece. In other words, due to the European Union, there is an enhanced coalition framework, which operates with consistency and cohesion together with the mental schema that we developed earlier. This negotiation does not belong therefore to a zero sum game as it is believed by nationalists from both sides. Moreover, the coalition does not imply identification, but instead mutual respect as to each one’s characteristics. There is therefore no absorption framework by any side. In other words, it is not about an ottoman or neo-ottoman relationship. The one does not exploit the other for their benefit. Albania and Greece can operate in a complementary manner inside the framework of the European Union. If each one remains on racist views that have no meaning to us, nothing will evolve and we will be found in a situation where one external factor could magnify the frictions of the pair. The two countries must understand that European geostrategy exerts influence on the area. In other words, we must be consistent with the mental schemata of topostrategy, which dynamically interprets the developments of the entire European Union. We are therefore talking about two hands that belong to the same body.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Ευρωπαϊκή ΑΟΖ

 Ο προβληματισμός της Ελλάδας περί ΑΟΖ δεν είναι ούτε φανταστικός, ούτε φαντασιακός, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Αντιθέτως η ΑΟΖ ως έννοια είναι μία πραγματικότητα με πολλαπλές επιπτώσεις, ειδικά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Πολλοί στον ελλαδικό χώρο ανακαλύπτουν τη σημασία και την ουσία της ΑΟΖ, ενώ υπάρχουν συμφωνίες της Κύπρου όσον αφορά σε αυτό το θέμα. Επιπλέον, αν εντάξουμε αυτόν τον προβληματισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε ένας απλός χάρτης ακόμα και της Μεσογείου επαρκεί για να αποδείξει τη χρησιμότητα της ΑΟΖ, ανεξάρτητα από τα έμμεσα γεωστρατηγικά οφέλη που αναδεικνύει η τοποστρατηγική της. Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ δεν είναι μόνο θεωρητική, έχει αποκτήσει ισχυρά στοιχεία πραγματικότητας. Μόνο και μόνο η ύπαρξη της Γαλλίας, η οποία αποτελεί το δεύτερο κράτος στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πριν την Αυστραλία με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνει ως ολική οντότητα, η πρώτη παγκόσμια ΑΟΖ σε μέγεθος. Έτσι η σημασία της ΑΟΖ δεν μπορεί να έρθει σε αμφισβήτηση σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το επακόλουθο είναι ότι αυτός ο όγκος πάνω στην υδρόγειο είναι στρατηγικής σημασίας. Η βάση τους δεν είναι μόνο οι συμβάσεις, αλλά το μαθηματικό υπόβαθρο της τοπολογίας και της γεωμετρίας.

Όταν εξετάζουμε το θέμα της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ συνειδητοποιούμε ότι τα προβλήματα με τα οποία ασχολούμαστε στον ελλαδικό χώρο δεν είναι της ίδιας εμβέλειας. Με άλλα λόγια, όταν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο καταλυτικό πλαίσιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο με παγκόσμιες επιπτώσεις, τα τεράστια προβλήματα που προβάλλουμε με την Τουρκία είναι στα όρια του ασήμαντου. Η παραδοσιακή προσέγγιση του προβλήματος των 12 μιλίων, το οποίο έχει καθηλώσει τη Τουρκία με την έννοια του Casus Βelli δεν μπορεί να λυθεί απλώς με την υφαλοκρηπίδα, διότι η τελευταία καθιερώνεται ακόμα πιο δύσκολα σε μη φιλικό περιβάλλον και απαιτεί συχνά δικαστική παρέμβαση. Προσπαθούμε να επιλύσουμε με ένα πρόβλημα με ένα άλλο, το οποίο είναι δυσκολότερο. Διότι και το θέμα του Νεοοθωμανικού δόγματος έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτή την έννοια, ειδικά όταν εξετάζουμε την κατηγορία των μηδενικών τριβών με τις γειτονικές χώρες. Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ αλλάζει ριζικά τα δεδομένα κι αυτό εξηγείται τοποστρατηγικά. Βασίζεται στις έννοιες της συνεκτικότητας και της τοπολογικής τρύπας, ενσωματώνει νοητικά σχήματα που έχουν επιπτώσεις σε μεγάλες αποστάσεις, στηρίζεται αποκλειστικά στην έννοια της μέσης γραμμής, η οποία ενισχύεται μέσω της μεθοδολογίας των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Η Ελλάδα ως κρατική οντότητα είχε άλλες προτεραιότητες στο παρελθόν κι εξέταζε μόνο τοπικά τα προβλήματά της. Κατά συνέπεια, δεν έχει δώσει έμφαση στο θέμα της ΑΟΖ κι επομένως έχει καθυστερήσει σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά το timing παραμένει σωστό, διότι δεν έχει κλείσει το παράθυρο των διαπραγματεύσεων. Απλώς, το σωστό υπόβαθρο είναι το ευρωπαϊκό. Κι ο λόγος είναι απλός. Δομικά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κι ένας αποκλειστικός επιμερισμός της ΑΟΖ των κρατών μελών. Με αυτόν τον τρόπο κάθε νέο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αποδεχθεί ό,τι ισχύει την ώρα της ένταξής του. Κατά συνέπεια, το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενισχύει de facto και de jure τις προσπάθειές μας. Με άλλα λόγια, αν ακολουθήσουμε τα αρμόδια στρατηγικά βήματα για την καθιέρωση της ελληνικής ΑΟΖ μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ θα ενισχύσουμε την τελευταία με τη συμβολή μας και θα τη χρησιμοποιήσουμε στις διαπραγματεύσεις μας. Η Κύπρος, η οποία είναι σε χειρότερη κατάσταση λόγω κατοχής, έδειξε την ύπαρξη αυτής της οδού. Είναι θέμα βούλησης εκ μέρους μας η υλοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ. Είμαστε έτοιμοι τεχνοκρατικά, έχουμε αποκτήσει τη τεχνογνωσία σε μαθηματικό επίπεδο, δεν μένει παρά μόνο να πάρουμε την πολιτική απόφαση, που θα ενεργοποιήσει όλο το ευρωπαϊκό πλαίσιο προς όφελός μας όχι μόνο για τώρα, αλλά περισσότερο για το μέλλον της πατρίδας μας.

 

Πηγή - Νίκος Λυγερός 

Το Καστελλόριζο ως αιχμή του δόρατος

Τώρα που η Κύπρος έκανε συμφωνία με το Ισραήλ όσον αφορά στην ΑΟΖ, συμπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις προηγούμενες συμφωνίες με το Λίβανο και την Αίγυπτο, οι τρεις εξωτερικές ΑΟΖ έχουν πλέον την ιδιότητα της συνεκτικότητας, η οποία ξέρουμε πόσο σημαντική είναι στην τοπολογία. Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια, ότι η Κύπρος έχει σταθεροποιήσει το νότιο μέρος της και καθορίσει και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αυτήν την περιοχή. Κατά συνέπεια, το ευρωπαϊκό πλαίσιο έχει επεκταθεί, τουλάχιστον θεωρητικά, διότι για να αποτελέσει μία πρακτική ιδέα πρέπει η Ελλάδα να κάνει μία συμφωνία όσον αφορά στην ΑΟΖ, με την Κύπρο αφενός και την Ιταλία αφετέρου. Μόνο έτσι η έννοια της συνεκτικότητας θα αποκτήσει μία ευρωπαϊκή οντότητα. Συνεπώς, το Καστελόριζο εμφανίζεται ακόμα πιο κρίσιμα ως αιχμή του δόρατος στην Ανατολική Μεσόγειο, διότι μόνο η ύπαρξή του, κι αυτή με την οικονομική έννοια, επιτρέπει την ένωση της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ. Η κρισιμότητα αυτού του νησιού δεν είναι πια μια θεωρητική υπόθεση αλλά μία τοποστρατηγική πραγματικότητα. Είναι τώρα θέμα ελληνικής πρωτοβουλίας, το να υλοποιηθεί πραγματικά κι ουσιαστικά όχι ένα ενιαίο αμυντικό δόγμα, το οποίο εμφανίζεται ως ουτοπικό, όταν εξετάζουμε την οντότητά του στην πράξη, αλλά μία ΑΟΖ που θα το εμπεριέχει. Διότι όλα τα άλλα είναι απλώς λόγια. Όσο το Καστελόριζο δεν είναι ενσωματωμένο σε αυτό το ενιαίο πλαίσιο, θα αποτελεί εν δυνάμει μία επόμενη χαμένη πατρίδα και θα ακολουθήσει στην Ιστορία την πορεία της Ίμβρου και της Τενέδου. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της Κύπρου πρέπει να ενισχυθεί και από την Ελλάδα, για να υπάρξει μία πραγματική αντίσταση στα σχέδια του νέο-οθωμανικού δόγματος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, ο οποίος παραμένει μοναδικός προς το παρόν θα καταφέρουμε να ελευθερώσουμε το Καστελόριζο από έναν πρακτικό αποκλεισμό και μία πορεία εγκλωβισμού, η οποία μπορεί να καταλήξει μόνο και μόνο στην αναμενόμενη απορρόφησή του από την Τουρκία. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι μαζί μας, η κυπριακή πρωτοβουλία μας δίνει το tempo, είναι η σειρά μας να δημιουργήσουμε τη μνήμη μέλλοντος όσον αφορά στο Καστελόριζο μέσω της ΑΟΖ.

Castelorizo as a spearhead

Translated from the Greek by Paola Vagioni

Now that Cyprus has reached an agreement with Israel regarding the EEZ, completing in this way its previous agreements with Lebanon and Egypt, the three external EEZ have henceforth the capacity of cohesion, which as we know, is very significant in topology. In other words, this means that Cyprus has stabilized its south part and it has determined also the external borders of the European Union with this area. In consequence, the European framework has expanded, at least theoretically, since in order to constitute a practical idea, Greece must reach an agreement regarding the EEZ with Cyprus on one hand and Italy on the other. Only this way the notion of cohesion will acquire a European entity. Consecutively, Castelorizo appears even more critically now as the spearhead in the Eastern Mediterranean, since its mere existence, in the economic sense, allows the union of the Greek and Cypriot EEZ. The criticalness of this island is no longer a theoretical assumption but a topostrategic reality. It is now an issue of Greek initiative to materialize actually and essentially not a single defensive doctrine, which appears as utopian when we examine its entity in practice, but a EEZ which will include it. Because all the rest is just words. As long as Castelorizo is not included in this single framework, it will constitute potentially a next lost country and it will follow in History the course of Imvros and Tenedos. The recent initiative of Cyrpus must be reinforced also by Greece, for an actual resistance to the plans of the neo-ottoman doctrine to exist. Only in this way, which remains the only one presently, we will be able to release Castelorizo from an actual isolation and a course of confinement which may end up only to its expected absorption by Turkey. The European framework is on our side, the Cypriot initiative gives us the tempo, it is our turn to create the memory of the future regarding Castelorizo via the EEZ.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Η ενοποίηση των αεροναυτιλιακών χαρτών

Ένα σοβαρό τεχνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στις διαπραγματεύσεις είναι η έλλειψη ενός ενιαίου πλαισίου για τους χάρτες μας. Αυτό το πρόβλημα έχει συνέπειες και στο θέμα των ορίων και στο θέμα των συνόρων. Οι επιπτώσεις δεν παρουσιάζονται μόνο στο F.I.R αλλά και στα χωρικά ύδατα. Στο τεχνικό επίπεδο όλα εξαρτώνται από την αποδοχή του αρχικού χάρτη. Η παραδοσιακή προσέγγιση που λειτουργεί με βάση τις παλαιές συνθήκες έχει ενδογενή προβλήματα χαρτογραφίας που προκαλούν συγκρούσεις δραματικές με τους δορυφορικούς χάρτες. Υπάρχει και σε αυτό το πλαίσιο και το θέμα της ψηφιοποίησης. Διότι δεν επαρκεί να ψηφιοποιούμε παλαιούς χάρτες με προβλήματα για να λέμε ότι έχουμε περάσει στη φάση των υπολογιστών. Οι χάρτες πρέπει να είναι δορυφορικοί και τα όρια με τα σύνορα πρέπει να υπολογίζονται με ανάλογο τρόπο. Επιπλέον, πρέπει να γίνει μια μεγάλη προσπάθεια κι από την αεροπορία και το ναυτικό μας έτσι ώστε να υπάρχει η απαραίτητη ενοποίηση των αεροναυτιλιακών χαρτών μας, για να παρουσιάζονται μονοσήμαντα στο εξωτερικό και στις διαπραγματεύσεις. Η μεθοδολογία μας πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στην έννοια της μέσης γραμμής, όταν αυτή είναι απαραίτητη βέβαια. Και κατά συνέπεια, και στις γραμμές βάσεων. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί η υδρογραφική υπηρεσία, για να παράγει όρια και χρησιμοποιεί περίπου 800 τριάδες, για να κατασκευάσει τους μέγιστους κύκλους. Αυτή η διαδικασία δεν είναι μόνο επίπονη για τους τεχνικούς λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης, αλλά μπορεί να αμφισβητηθεί, διότι η περιπλοκότητά της μπορεί εύκολα να δημιουργήσει ανθρώπινα λάθη που θα εκμεταλλευτούν οι αντίπαλοί μας στις διαπραγματεύσεις. Για να ενισχύσουμε αυτήν την προσπάθεια, μπορούμε να λειτουργήσουμε στο πλαίσιο της τοποστρατηγικής και να χρησιμοποιήσουμε τα διαγράμματα Voronoi εφόσον μέσω δυικότητας και τριγωνοποίησης Delaunay, έχουμε τους μέγιστους κύκλους ως ενδιάμεσο και τη μέση γραμμή ως τελικό αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, αυτό το νέο μαθηματικό υπόβαθρο υποστηρίζει τις απαιτήσεις της χαρτογραφίας. Επιπλέον, μέσω του αλγόριθμου του Fortune, υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος υπολογισμού με τα σύγχρονα δεδομένα της πληροφορικής , δίχως να έχουμε ουσιαστικά πρόβλημα ακόμα κι αν δεκάδες χιλιάδες κύκλοι είναι απαραίτητοι για να ανταποκριθούμε στο μέγεθος των πληροφοριών που έχουμε από τους δορυφορικούς χάρτες. Αυτό ισχύει ακόμα και για την περίπτωση όπως τη δική μας, όπου χρειαζόμαστε μόνο τα pixels που αποτελούν τις ακτές. Πρακτικά, η όλη διαδικασία είναι αυτόματη κι αρκεί οι διαπραγματευτές να συμφωνήσουν στις βασικές αρχές του προβλήματος κι όχι να προβληματιστούν με την επίλυσή του. Αυτή η προσέγγιση διευκολύνει και τις εσωτερικές μας σχέσεις μεταξύ αεροπορίας και ναυτικού, κι επιτρέπει την καθιέρωση της ενοποίησης των αεροναυτιλιακών χαρτών. Θεωρούμε ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να είμαστε αξιόπιστοι στις διαπραγματεύσεις μας για θέματα που αφορούν το FIR, τα σύνορα, τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα αλλά και την Α.Ο.Ζ. Αλλιώς η παραμικρή διαφορά μεταξύ μας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας. Η νομική υπόσταση των πραγμάτων είναι θεμελιώδης μόνο που δεν είναι επιχείρημα από μόνη της, ενώ το μαθηματικό υπόβαθρο σχετίζεται άμεσα με τη δικαιοσύνη, αφού προκαλεί και επιδιώκει λύσεις οι οποίες είναι συμμετρικές για τους παίκτες και κατά συνέπεια δίκαιες στον τομέα των δικαιωμάτων.

The unification of aeronautical maps

Translated from the Greek by Paola Vagioni

A serious technical problem that we encounter in negotiations is the lack of a uniform framework for our maps. This problem has consequences in both the issue of boundaries and the issue of borders. The repercussions are not only present in the F.I.R but in the territorial waters as well. On the technical level everything depends on the acceptance of the initial map. The traditional approach which operates under the old conditions has intrinsic cartography problems which cause dramatic conflicts with the satellite maps. Also in this framework there is the issue of digitization. Because it is not sufficient to digitize old maps with problems and say that we have passed onto the computer phase. The maps have to be satellite and the boundaries with the borders have to be calculated accordingly. Moreover, a great effort has to be made by the air force and the navy so as to have the necessary unification of our aeronautical maps, for being presented univocal abroad and in negotiations. Our methodology has to be based on the notion of the middle line, when it is necessary of course and as consequence, in the base lines as well. In this framework the hydrographic office operates in order to produce borders and it uses approximately 800 triads to construct the greatest circles. This process is not only strenuous for the technicians due to the human intervention, but it can be disputed since its complexity can easily create human errors that our adversaries will exploit in negotiations. In order to strengthen this effort, we can operate in the framework of topostrategy and use the Voronoi diagrams since via the duality, the Delaunay triangulation, we have the greatest circles as intermediate and the middle line as a final result. In other words, this new mathematical background meets the demands of cartography. Moreover, via Fortune’s algorithm, there is an efficient way of calculation with the contemporary data of computer science without having in essence problems even if tens of thousands of circles are necessary to respond to the magnitude of information that we have from the satellite maps. This is valid even in our case, where we need only the pixels that constitute the coast lines. In practice, the whole process is automatic and it is sufficient for the negotiators to agree upon the basic principles of the problem and not be bothered with its solution. This approach facilitates our internal relations between the air force and the navy as well and it allows the establishment of the unification of the aeronautical maps. We consider this the only way in order to be reliable in our negotiations on matters that concern the FIR, the borders, the territorial waters, the shelf but the E.E.Z. too. Otherwise the slightest discrepancy between us can be used against us. The legal basis of things is fundamental only it is not an argument by itself, while the mathematical substrate is directly related with justice since it causes and seeks solutions which are symmetrical for the players and in consequence righteous in the area of rights.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Στρατηγικά βήματα προς την καθιέρωση της ελληνικής Α.Ο.Ζ.

Η εμμονή μας να λύσουμε όλα τα προβλήματά μας με την Τουρκία, για να καθορίσουμε εκ των υστέρων τα όρια της ελληνικής Α.Ο.Ζ. δεν είναι μόνο μη αποτελεσματική, αλλά κι επικίνδυνη σε βάθος χρόνου. Το Casus belli, τα 12 ναυτικά μίλια και το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας δεν είναι παρά μόνο λεπτομέρειες σε σχέση με το γενικό πλαίσιο της Α.Ο.Ζ. Η στρατηγική μας αποκτά ένα απλοϊκό χαρακτήρα, όπως το απέδειξαν οι συμφωνίες της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Λίβανο. Το θέμα μας δεν είναι να επικεντρωθούμε πάνω στην Τουρκία κι ειδικά με ένα αποκλειστικό τρόπο. Αλλιώς οι καθυστερήσεις κι οι πλάγιες επιθέσεις στο χώρο των διαπραγματεύσεων δεν δίνουν μόνο ιδέες στους άλλους παίκτες της θεωρίας παιγνίων, αλλά δημιουργούν και δεδικασμένα τουλάχιστον στο de facto επίπεδο. Έχουμε το παράδειγμα της Γαύδου με τη Λιβύη. Στην πραγματικότητα, ο καθορισμός της ελληνικής Α.Ο.Ζ. δεν έχει λόγο ν' αρχίσει με την Τουρκία. Θεωρούμε ότι το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με την Ιταλία, η οποία είναι η μόνη χώρα που συνορεύει μαζί μας κι ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως προβλήματα με την Τουρκία, με την οποία έχουμε ήδη υπογράψει μια σύμβαση όσον αφορά στο F.I.R. Το επόμενο βήμα θα πρέπει να γίνει με την Αλβανία κι αυτό με ένα δίκαιο τρόπο. Το τρίτο βήμα αφορά την Λιβύη και την επίλυση του προβλήματος της Γαύδου. Το τέταρτο βήμα πρέπει να γίνει με την Κύπρο, έτσι ώστε να ενισχυθεί το όλο πλαίσιο του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος. Και μόνο το πέμπτο βήμα θα αγγίξει την Τουρκία. Έτσι αυτή η τελική διαπραγμάτευση, που θα γίνεται βέβαια σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, δεν θα είναι σε πρωτογενές επίπεδο, αφού θα έχουν προηγηθεί όλες οι άλλες συμφωνίες κι σε ευρωπαϊκό πεδίο και σε ευρωμεσογειακό πεδίο. Το θέμα της Α.Ο.Ζ. δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα, αλλά ένας ολόκληρος προβληματισμός που πρέπει να έχει απαραίτητα η πατρίδα μας, αν θέλει να ενσωματώσει τα νέα δεδομένα που καθορίζουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει νόημα να περιμένουμε τη συγκρότηση μιας επιτροπής με ειδικές αρμοδιότητες όσον αφορά στην Α.Ο.Ζ. Στην πραγματικότητα, η Α.Ο.Ζ. πρέπει να συμπεριληφθεί ως ένας παράγοντας στη νοητική μας στρατηγική. Δεν είναι ούτε μία εξαίρεση, ούτε μία ειδική περίπτωση. Ανήκει στα δεδομένα της γεωστρατηγικής μας μέσω της τοποστρατηγικής. Κατά συνέπεια, είναι δική μας ευθύνη να περάσουμε το μήνυμα σε όλο το πολιτικό-διπλωματικό-στρατιωτικό επίπεδο, αν θέλουμε πραγματικά να έχουμε απόδοση σε εθνικά θέματα. Εκτός αν λέμε ότι ασχολούμαστε με τα τελευταία, δίχως να πιστεύουμε στο βάθος ότι μπορούμε να τα λύσουμε. Ο προβληματισμός της Α.Ο.Ζ. ξεκαθαρίζει πολλά προβλήματα που παρουσιάζονται πρακτικά μόνο σε μεγάλες αποστάσεις. Η εικόνα που έχουμε του Αιγαίου με τα 6 ναυτικά μίλια, δεν έχει καμιά σχέση με την επόμενη πραγματικότητα. Ας εμπλουτίσουμε τα δεδομένα μας κι ας αναδείξουμε τα νοητικά σχήματα που θα μπορέσουν ν' αντέξουν τις αλλαγές δίχως να υποστούν εκφυλισμούς.

Strategic steps towards the establishment of the Greek E.E.Z.

Translated from the Greek by Paola Vagioni

Our persistence to solve all our problems with Turkey, in order to determine afterwards the borders of the Greek E.E.Z., is not only non-efficient but also dangerous over time. Casus belli, the 12 nautical miles and the problem of the shelf are nothing but details in relation to the general E.E.Z. framework. Our strategy acquires a simplistic character, like the agreements of Cyprus with Egypt and Lebanon demonstrated. Our objective is not to focus on Turkey and specifically in an exclusive way. Otherwise the delays and the lateral attacks in the negotiations area, do not only give ideas to the other players of game theory, but they create precedents at least on the de facto level. We have the example of Gavdos with Libya. In reality, the determination of the Greek E.E.Z. has no reason to begin with Turkey. We think that the first step has to be made with Italy, which is the only country that borders with us and belongs to the European Union, without problems with Turkey and with which we have already signed an agreement as far as the F.I.R. is concerned. The next step will have to be made with Albania and in a fair manner. The third step concerns Libya and the solving of the problem with Gavdos. The fourth step has to be made with Cyprus in order to reinforce to entire framework of the Single Defense Doctrine. Only the fifth step will concern Turkey. Thus this final negotiation, which will be taking place on a European framework, will not be on a primary level since all the other agreements on both European and Euro-Mediterranean levels will have been preceded. The E.E.Z. issue is not only a problem but an entire questioning which our country must necessarily have if it wants to incorporate the new data which determine the world scene. This signifies that it is meaningless to wait for the constitution of a committee with special jurisdictions as far as the E.E.Z. is concerned. In reality, the E.E.Z. has to be included as a factor in our mental strategy. It is neither an exception nor a special case. It belongs to the facts of our geostrategy via topostrategy. In consequence, it is our responsibility to pass the message to the entire politic-diplomatic-military level, if we really want to have performance in national issues. Unless we say that we concern ourselves with them, without actually believing that we can solve them. The issue of the E.E.Z. clarifies many problems that practically appear only in big distances. The picture of the Aegean with the 6 nautical miles that we have, has nothing to do with the following reality. Let us enrich our data and let us highlight the mental schemata which will be able to endure the changes without undergoing degenerations.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Παράδοξα σενάρια στρατηγικής

Όταν εξετάζουμε την ελληνική κυριαρχία στο Καστελόριζο, ο προβληματισμός μας είναι τουρκικός. Με λόγια πιο στρατιωτικά, ο σχεδιασμός είναι απλός τουλάχιστον θεωρητικά.

Αν η Τουρκία επιχειρήσει μία απόβαση στο Καστελόριζο, η στρατιωτική απάντηση της Ελλάδας θα είναι άμεση, δηλαδή θα ενεργοποιηθεί όλο το σχέδιο που αφορά το Αιγαίο γενικότερα. Εδώ δεν θέλουμε να εξετάσουμε την αποτελεσματικότητα της άμυνάς μας, σ' αυτήν την περίπτωση που στην ουσία θα είχε τη μορφή της μάχης της Κύπρου.

Ποια θα ήταν η αντίδρασή μας στην επόμενη περίπτωση που αποτελεί περίπτωση πλάγιας επίθεσης; Σ' αυτήν την περίπτωση η Τουρκία θεωρεί ότι το Καστελόριζο δεν έχει Α.Ο.Ζ. Από αυτή την τεχνητή υπόθεση, συνεπάγεται ότι η τοποστρατηγική της περιοχής αλλάζει ριζικά, αφού η νέα τουρκική Α.Ο.Ζ θα έχει επαφή με την αιγυπτιακή Α.Ο.Ζ, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα κι η Κύπρος δεν θα συνορεύουν πια όσον αφορά στην Α.Ο.Ζ. Τότε η Τουρκία, δίχως ν' αμφισβητήσει την ελληνική οντότητα του Καστελόριζου, θα διαχειρίζεται οικονομικά όλη την περιοχή.

Το ερώτημά μας είναι το εξής: κατά πόσο ο ελληνικός στρατός θα μπορέσει να αντιδράσει απέναντι σε αυτό το φαινομενικά παράδοξο σενάριο στρατηγικής; Και μάλλον πιο ουσιαστικά στην πραγματικότητα, ποια θα είναι η πολιτική μας ηγεσία που θα αποφασίσει ότι πρόκειται τουλάχιστον για ένα χτύπημα, αν όχι για μία αιτία πολέμου με την Τουρκία. Αν δεν υπάρξει αντίδραση εκ μέρους μας, το Καστελόριζο θα μετατρεπόταν de facto, αν όχι de jure, σε τουρκικό νησί, διότι θα ήταν εντελώς αποκλεισμένο.

Βέβαια, ο αντίλογος υπάρχει και βασίζεται στην ιδέα ότι η έννοια της Α.Ο.Ζ αφορά μόνο και μόνο οικονομικά θέματα. Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει και γεωοικονομικό θέμα. Επιπλέον, λόγω της θέσης του προβλήματος στην ευρύτερη περιοχή, ο μετασχηματισμός του γεωοικονομικού σε γεωστρατηγικό θα είναι όχι μόνο αναμενόμενος, αλλά και φυσιολογικός. Και τότε, μέσω των διαγραμμάτων Voronoi, θα επανέλθουμε ορθολογικά σε ένα τοποστρατηγικό πρόβλημα. Λόγω της τοποθεσίας, υπάρχουν αναλογίες με την περίπτωση της Ίμβρου και της Τενέδου, και με την περίπτωση της Κύπρου. Η πίεση που ασκείται σε μία μικρή περιοχή που έχει μεγάλες επιπτώσεις, μπορεί να πάρει πολλές μορφές.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την ορολογία της μορφοκλασματικής ανάλυσης, έχουμε ένα μικρό ελκυστή σε μία τεράστια δεξαμενή έλξης. Ο ελκυστής είναι ορατός, αλλά όχι η δεξαμενή του, δίχως τα εργαλεία της τοποστρατηγικής. Η συμβολή της τελευταίας είναι ότι μας δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε αποτελεσματικά παράδοξα σενάρια στρατηγικής, τα οποία μπορούν να υλοποιηθούν και να φέρουν σε δύσκολη θέση την κλασική μας αντιμετώπιση της κυριαρχίας και της εμπλοκής των ενόπλων δυνάμεών μας. Η προετοιμασία μας πρέπει να είναι πρώτα απ' όλα νοητική, έτσι ώστε να δούμε την επόμενη πραγματικότητα, πριν εμφανιστεί και την υποστούμε παθητικά.

Paradoxical strategic scenarios

Translated from the Greek by Paola Vagioni

When we examine Greek sovereignty in Castelorizo, our questioning is Turkish. In more military words the planning is simple, at least theoretically.

If Turkey attempts a landing in Castelorizo, the military reply of Greece would be immediate i.e. the whole plan that concerns the Aegean Sea in general will be activated. We do not want to examine here the effectiveness of our defense in this case, where in essence it would have the form of the battle of Cyprus.

What would be our reaction in the following case that constitutes a lateral attack scenario? In this case, Turkey considers that Castelorizo does not have an EEZ. From this technical assumption, it is deducted that the topostrategy of the area changes radically since the new Turkish EEZ will be in contact with the Egyptian EEZ, which means that Greece and Cyprus will no longer border as far as the EEZ is concerned. Then, Turkey will manage economically the entire area without disputing the Greek entity of Castelorizo.

Our question is the following: Up to what extent will the Greek army be able to react opposite this ostensibly paradox strategic scenario? And perhaps more essentially actually, what will be our political leadership that will decide if it is about a hit at least, if not a reason for war with Turkey. If there is no reaction on our behalf, Castelorizo would turn de facto, if not de jure, into a Turkish island since it would be completely isolated.

Of course, the counter-argument exists and it is based on the idea that the EEZ notion concerns solely economic issues. It is certain that there will also be a geo-economic issue. Moreover, due to the location of the problem in the greater area, the transformation of the geo-economic issue into a geostrategic one, will not only be expected but also natural. And then, via the Voronoi diagrams, we will rationally return in a topostrategic problem. Due to the location, there are analogies with the case of Imvros and Tenedos and also with the Cyprus case. The pressure that is exerted in a small area that has great repercussions, can take many forms.

In this particular case, with the terminology of fractal analysis, we have a small attractor in a vast basin of attraction. The attractor is visible but not its basin, without the tools of topostrategy. The contribution of the latter is that it gives us the possibility to effectively examine paradox strategic scenarios, which can be materialized and bring in a difficult position our classic treatment of sovereignty and the engagement of our armed forces. Our preparation must be first of all mental in order to see the next reality before it appears and we endure it passively.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Καστελλόριζο

Για όσους δεν έχουν πρόσβαση άμεσα σε τοποστρατηγικά δεδομένα, είναι αποτελεσματικό να έχουν μερικά παραδείγματα της ιστορίας μας, έτσι ώστε να κατανοήσουν και τη δομή των ιδιομορφιών του μέλλοντος. Για πολλούς από εμάς ο Μαραθώνας κι οι Θερμοπύλες αποτελούν παραδείγματα κι αυτό ισχύει και στο διεθνές γίγνεσθαι. Δεν αντιμετωπίζουμε αυτές τις δύο περιπτώσεις με διαφορετικό τρόπο, παρόλο που πρόκειται για μία νίκη και μία ήττα. Θυμόμαστε την έννοια του αγώνα και της θυσίας, της ανάγκης και του θανάτου. Δεν εξετάζουμε τόσο πολύ τα δομικά στοιχεία αυτών των μαχών, για να εντοπίσουμε τα διαχρονικά στρατηγικά νοητικά σχήματα, παρά μόνο όταν βρισκόμαστε μεταξύ στρατιωτικών ή στρατηγιστών. Στην πραγματικότητα, αν δεν γίνει αυτή η μελέτη, δεν κατανοούμε την ύπαρξη αυτών των γεγονότων στις συγκεκριμένες χωροχρονικές στιγμές. Κι όμως ξέρουμε ότι το πλαίσιο έπαιξε ένα ρόλο καθοριστικό κι η επιλογή του ως πεδίο μάχης ήταν στρατηγικής σημασίας. Ότι οι δύο περιοχές βρίσκονταν σε ελληνικό έδαφος, δεν έχει τόση σημασία, όσο ότι η διεξαγωγή της μάχης σ'εκείνα τα σημεία ήταν ελληνική. Και στις δύο περιπτώσεις, η λήξη της μάχης ήταν αναμενόμενη από τη δική μας πλευρά: Και για τη νίκη και για την ήττα. Το ίδιο ισχύει και για τη Σαλαμίνα, αλλά όχι ως αποτέλεσμα. Η εξέταση των δεδομένων μέσω της τοποστρατηγικής ανάλυσης επιτρέπει την υπέρβαση της γεωμετρίας του χώρου και εξηγεί τη χρονική επιλογή της διεξαγωγής της μάχης. Για όσους δεν το συνειδητοποιούν ακόμα, το Καστελόριζο είναι χώρος μιας μάχης όχι μόνο από μόνο του, αλλά ολόκληρη η περιοχή, ειδικά αυτή που ανήκει στον ελληνικό χώρο, δηλαδή η δυτική του πλευρά, λόγω της Συνθήκης Παρισίων του 1947. Στην πραγματικότητα, το θέμα της ΑΟΖ θα ασκήσει de facto μια πίεση σε αυτήν την περιοχή και θα πρέπει να επιλέξουμε αν αυτός ο χώρος θα είναι ανάλογος του Μαραθώνα ή των Θερμοπυλών. 

Αυτή η πρόσβαση στην επιλογή είναι πρόβλημα βούλησης και βέβαια πρωτοβουλίας εκ μέρους μας. Σε κάθε περίπτωση τα τοποστρατηγικά δεδομένα υπάρχουν, το πλαίσιο γεωστρατηγικής υπάρχει. Όλος ο προβληματισμός είναι η προετοιμασία μας. Αλλιώς θα επαναλάβουμε το λάθος της Συνθήκης Σεβρών του 1920, η οποία μετατράπηκε τελικά σε Συνθήκη Λωζάνης του 1923, η οποία μέσω του προσχήματος των Στενών, καθόρισε την μοίρα της Ίμβρου και της Τενέδου, δίχως να δοθεί σημασία στα συγκεκριμένα νησιά. Η περίπτωση του Καστελόριζου είναι ακόμη πιο σημαντική, διότι επιτρέπει με λανθασμένους χειρισμούς την επαφή μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, και μηδενίζει ταυτόχρονα το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα. Το να δίνουμε έμφαση μόνο στο νησί, δίχως να εξετάζουμε τις επιπτώσεις των πιέσεων πάνω στην συγκεκριμένη περιοχή και να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε τα τοποστρατηγικά δεδομένα θεωρώντας ότι δεν προσθέτουν τίποτα στις γνώσεις στις οποίες οφείλουμε τη σημερινή κατάσταση είναι δείγμα αδράνειας. Ενώ στο Καστελόριζο χρειαζόμαστε όλα τα νοητικά σχήματα της υψηλής στρατηγικής κι όχι μόνο της τακτικής. Στη συνέχεια, αφού επιλέξουμε το μοντέλο μας, θα πρέπει να το υποστηρίξουμε˙ όμως σε αυτή την φάση είμαστε μόνο στην επινόηση του θέματος. Αυτή είναι η δυσκολία, διότι βρισκόμαστε ακόμα στο χώρο του αοράτου κι εκεί μόνο η στρατηγική βλέπει.

Marathon, Thermopylae, Castelorizo
Translated from the Greek by Paola Vagioni

For those who do not have direct access to topostrategic facts, it is efficient to obtain some examples from our history in order to comprehend the structure of the particularities of the future. For most of us, Marathon and Thermopylae constitute such examples and this applies also to the world scene. We do not treat these two cases in a different way, despite the fact that it is about a victory and a defeat. We remember the notions of fight and sacrifice, of need and death. We do not examine as much the structural elements of these battles for locating the historical mental schemata, except when we are among military men or strategists. In reality, unless this study is done, we cannot understand the existence of these events at these particular moments of space-time. And yet we know that the framework played a crucial part and its selection as a battlefield was of a strategic importance. The fact that the two areas were on Greek territory is not as important as the fact that the conduct of the battle in these places was Greek. In both cases, the ending of the battle was expected from our side: for both the victory and the defeat. The same applies to Salamis but not as an outcome. The examination of the facts via topostrategic analysis allows the transgression of the geometry of space and explains the timing for the conduct of the battle. For those who do not realize it yet, Castelorizo is a battlefield not only by itself but also the whole area, specifically the one which belongs to the Greek space i.e. the west side, due to the Paris Treaty of 1947. In reality, the EEZ issue will exert pressure de facto in this area and we will have to decide if this space is the equivalent of Marathon or Thermopylae. This access to choice is a problem of will and of course initiative on our behalf. In any case the topostrategic elements facts exist, the framework of geostrategy exists. The entire questioning lies on our preparation. Otherwise we will repeat the mistake of the 1920 Sèvres Treaty, which finally turned into the 1923 Lausanne Treaty, which via the pretext of the Straits, determined the fate of Imvros and Tenedos without having paid attention to these specific islands. The case of Castelorizo is even more important because it allows, with erroneous manipulations, the contact between Turkey and Egypt and simultaneously eliminating the Single Defense Doctrine. By emphasizing solely on the island without examining the repercussions of the pressures on the specific area and without attempting to understand the topostrategic facts by assuming that they add nothing new to our knowledge, to which we owe the present situation, is a sign of inertia. While in Castelorizo, we need all the mental schemata of grand strategy and not only tactics. Consecutively, after selecting our model, we will have to support it but in this phase we are only at the invention of the issue. This is the difficulty since we are still found inside the space of the invisible and in there, only strategy is seeing.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Από την άρση του Casus belli στην τοποστρατηγική της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης

Αφού η άρση του Casus belli δεν είναι πια μια θεωρητική ουτοπία είναι απαραίτητο να εξετάσουμε και τις προοπτικές αυτής της αλλαγής φάσης ακόμα κι αν για να γίνει υπαρκτή θα πρέπει να περιμένουμε την τελική απόφαση της τουρκικής εθνοσυνέλευσης. Σε κάθε περίπτωση η προετοιμασία είναι εύλογη στη στρατηγική. Η άρση του Casus Belli επιτρέπει την εφαρμογή μέσω της επικύρωσης της Συνθήκης Montego Bay για τα 12 ναυτικά μίλια. Επιπλέον, ανοίγει πρακτικά και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η οποία καλύπτει τις ανάγκες μας στο χώρο του Αιγαίου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να σημειώσουμε και τον εξής προβληματισμό. Όταν μιλούμε για τα 12 ΝΜ και μετά για το 200 ΝΜ, δηλαδή όταν περνάμε από τα χωρικά ύδατα στην ΑΟΖ, έχουμε την εντύπωση ότι δεν μπορούμε παρά μόνο να κερδίσουμε χώρο. Αυτό ισχύει μόνο στη φάση, όπου υπάρχουν τουλάχιστον 3 παίκτες για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της θεωρίας παιγνίων, αφού η θεωρία αποφάσεων δεν επαρκεί για αυτόν τον προβληματισμό. Διότι το κέρδος για τις δύο χώρες προέρχεται από το χώρο που χάνουν στα διεθνή ύδατα. Έχουμε, λοιπόν, για τους δύο παίκτες, ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος, όταν βρισκόμαστε σε ελεύθερο πλαίσιο. Όμως η μελέτη της τοποστρατηγικής της ΑΟΖ δείχνει ότι η απόλυτη εφαρμογή της έρχεται σε σύγκρουση σε τοπικά σημεία. Για να είμαστε συγκεκριμένοι, ας εξετάσουμε την περιοχή του Καστελόριζου. Το σύμπλεγμά του σε σχέση με τη Ρόδο λειτουργεί ως ένα γραμμικό σύστημα που βασίζεται αποκλειστικά στην απλοποίηση των δεδομένων της Συνθήκης Παρισίου του 1947. Αν εφαρμόσουμε την ΑΟΖ δίχως να προσέξουμε τα δεδομένα που ισχύουν από τότε θα έχουμε μία επικάλυψη της περιοχής από τη θεωρητική τουρκική ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα, και από την άλλη πλευρά, δηλαδή μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, γίνεται το ανάλογο φαινόμενο, μόνο που παρουσιάζεται εκτός συνόρων ακόμα κι αν εμπλέκεται με το F.I.R. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό το παράδειγμα; Η αναζήτηση της εφαρμογής της ΑΟΖ θα δημιουργήσει μια διαπραγμάτευση κι αυτή θα πρέπει να βασίζεται σε ορθολογικούς κανόνες που εξασφαλίζει η τοποστρατηγική μέσω των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Αλλιώς, αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουμε τοπικές εξαιρέσεις που θα έχουν κόστος. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να αποφασίσουμε μια ολική στρατηγική, για να λύσουμε το πρόβλημα της ΑΟΖ και να αποφύγουμε με τέτοιο τρόπο διακρατικές τριβές, οι οποίες δεν θα έχουν νόημα στο διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, η στρατηγική μας πρέπει να ενταχθεί σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, για να ενισχυθεί από τους εταίρους μας έτσι ώστε να είναι ανθεκτική κι επομένως αποτελεσματική. Τώρα είναι η ώρα να μελετηθεί με ακρίβεια το όλο θέμα για να γνωρίζουμε εξ αρχής τις πρέπουσες κινήσεις από τις δύο πλευρές.

From the lifting of Casus belli to the topostrategy of the E.E.Z.
Translated from Greek by Paola Vagioni

Since the lifting of the Casus belli is no longer a theoretical utopia, it is necessary also to examine the perspectives of this change of phase even if, in order to become existent, we should wait for the final decision of the Turkish National Assembly. In any case preparation is justifiable in strategy. The lifting of the casus belli allows the implementation, via the validation of the Montego Bay Treaty, of the 12 nautical miles. Moreover, the issue of the E.E.Z. practically opens, which meets our needs in the Aegean space. When we talk about the 12NM and then the 200NM, i.e. when we pass from the territorial waters to the E.E.Z., we are under the impression that we cannot but gain space. This is valid only in the phase where there are at least 3 players, to use game theory terminology, since decision theory is not sufficient for this issue because the profit for the two countries is derived from the space they lose in the national waters. We have therefore, for the two players, a game without zero sum when we are found in a free framework. Yet the study of the E.E.Z. topostrategy demonstrates that its exclusive implementation conflicts in local points. To be more specific, let us examine the area of Castelorizo. Its cluster, in relation to Rhodes, functions as a linear system which is based exclusively on the simplification of the facts of the Paris Treaty of 1947. If we implement the E.E.Z. without paying attention to the data that are valid since then, we will have an overlapping of the area by the theoretical Turkish E.E.Z. In reality, also from the other side, i.e. between Castelorizo and Cyprus, the equivalent phenomenon occurs, only it appears beyond the borders even if the F.I.R. is involved. What is the meaning of this example? The pursuit of the implementation of the E.E.Z. will create a negotiation and the latter will have to be based on rational rules that topostrategy ensures via the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation. Otherwise, inevitably we will confront local exclusions which will be costly. It is therefore important to decide an overall strategy, in order to solve the problem of the E.E.Z. and to avoid in this way interstate frictions which will have no meaning on an international level. Moreover, our strategy must be integrated in a European framework, in order to be strengthened by our partners so that it can be resilient and therefore effective. Now is the time to study with precision the whole issue in order to know from the beginning the proper movement from both sides.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Casus belli και τοποστρατηγική

Το casus belli θέλουμε δεν θέλουμε έχει αλλάξει νόημα. Ακόμα κι αν η τουρκική εθνοσυνέλευση δεν έχει πάρει επίσημη απόφαση για την άρση του, υπάρχει μια αλλαγή φάσης όσον αφορά στην τελεολογία του. Η μονοσήμαντη έκφραση απέκτησε μια πολυσημία κι η στατική θέση μετατράπηκε σε δυναμική κίνηση. Αυτή η αλλαγή ενεργοποιεί και την έννοια της τοποστρατηγικής, διότι αλλάζουν και τα δεδομένα προσβασιμότητας του Αιγαίου. Το παίγνιο είναι πλέον σε φάση εκκίνησης όσο αφορά στην πρωτοβουλία. Η Τουρκία δεν υπογράφει τη Συνθήκη Montego Bay, αλλά δεν την αμφισβητεί στρατιωτικά και στρατηγικά. Αυτό σημαίνει ότι προσπαθεί να πετύχει μια πλάγια επίθεση θυσιάζοντας μία αμφισβήτηση πάνω στην οποία επέμενε διαχρονικά. Αυτή η τεχνητή θυσία, διότι δεν ακολουθούσε το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, δεν είναι μια πραγματική θυσία. Εξετάζει το κόστος της στατικής σε σχέση με την τεχνητή δυναμική της επόμενης κίνησης. Η τοποστρατηγική με τις επιπτώσεις της στο Αιγαίο δεν της προσφέρει πολλές δυνατότητες. Από την άλλη, καθώς η Ελλάδα εξακολουθεί να διατηρεί παθητική στάση, δεν προκαλεί ουσιαστικές αντιδράσεις. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δράσεις σε σχέση με το θέμα της Α.Ο.Ζ. και τις επαφές με την Αίγυπτο. Η ελαχιστοποίηση της απειλής είναι και αυτή μια στρατηγική ένδειξη. Το να παίρνω και να δίνω πίσω δεν είναι ισόμορφο με το να αφήνω. Η επιλογή αυτού του νοητικού σχήματος δεν έχει κόστος και προσφέρει όφελος, αν ο αντίπαλος θεωρήσει ότι είναι μια κίνηση. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι η διαχείριση της αδράνειας. Ενώ φαινομενικά είναι άχρηστη μετά την εκκίνηση έχει μεγάλο βάρος και μπορεί εύκολα να την εκμεταλλευτεί ο παίκτης της πρωτοβουλίας. Μπορεί να μεταφέρει το βάρος όχι μόνο σ' ένα γενικότερο πλαίσιο, όπως είναι η ΑΟΖ σε σχέση με τα χωρικά ύδατα, αλλά να τη χρησιμοποιήσει σ' ένα πεδίο, όπου η ύπαρξή της είναι ήδη μια δράση. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα είναι το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Μέσω της αδράνειας μπορούν να ενεργοποιήσουν λανθασμένα αντανακλαστικά όσον αφορά στην τοποθέτησή μας σε σχέση με τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και με την μετάλλαξη του προβλήματος να πετύχουν και μια αλλοίωση του προβληματισμού. Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι αυτό το νοητικό σχήμα που προβάλλει η Τουρκία δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα της γενοκτονίας και δεν πρέπει να περιμένει από εμάς καμιά υποχώρηση. Αν γνωστοποιήσουμε άμεσα τις θέσεις μας το θέμα θα παραμείνει σε τοποστρατηγικό πλαίσιο και θα εισχωρήσουμε στο πεδίο της ΑΟΖ, αλλιώς κάθε κίνησή μας μπορεί να μετατραπεί σε λάθος και σε κόστος σε άλλο πλαίσιο. Αυτό είναι το νέο παίγνιο κι οι κανόνες του.

Casus belli and topostrategy.
Translated from the Greek by Paola Vagioni


Casus belli whether we want it or not, has changed meaning. Even if the Turkish National Assembly has not taken an official decision on its lifting, there is a change of phase as far as its teleology is concerned. The univocal expression has acquired a polysemy and the static position has been converted into a dynamic movement. This change activates the notion of topostrategy, since the given facts on the accessibility of the Aegean change as well. The game is at the starting point now as far as initiative is concerned. Turkey does not sign the Montego Bay Treaty but it does not contest it militarily and strategically. This means that it tries to achieve a lateral attack by sacrificing a dispute on which it insisted historically.

This artificial sacrifice, since it did not follow the international maritime law, is not a real sacrifice. It examines the cost of the static in relation to the artificial dynamic of the next movement. Topostrategy, with its repercussions on the Aegean, does not offer to it many possibilities. On the other hand, as long as Greece continues to maintain a passive position, it does not provoke substantial reactions. Without implying that there are no actions in relation to the E.E.Z. issue and the contacts with Egypt. The minimization of the threat is also a strategic indication. Giving and taking back is not equal to leaving. The selection of this mental schema has no cost and offers benefit, if the opponent considers it a movement. The interesting part of the case is the management of inertia. While apparently it is useless after the start, it carries a great weight and it can very easily be exploited by the player with initiative. It can transfer the weight not only in a more general framework, like the E.E.Z. in relation to the territorial waters, but to use it in one area where its existence is already an action. A tangible example is the issue of the recognition of genocide. Via inertia they can activate wrong reflexes as far as our placement in relation to the crimes against humanity is concerned and with the mutation of the problem to achieve also a distortion of the issue. We therefore have to clarify from the beginning that this mental schema that Turkey displays has nothing to do with the genocide issue and it must not expect from us any retreat. If we immediately disclose our positions, the issue will remain in a topostrategic framework and we will penetrate the E.E.Z. field, otherwise every movement of ours can turn into a mistake and into a cost in another framework. This is the new game and its rules.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Casus belli, τοποστρατηγική και timing

Οι φοβίες του Casus belli δεν επιτρέπουν τη στρατηγική εξέταση του θέματος κι η έλλειψη στρατηγικής εξουδετερώνει το πρόβλημα του timing. Το Casus belli, θέλουμε, δεν θέλουμε, είναι μία επίθεση στο χώρο της νοητικής στρατηγικής. Και βασίζεται στο νοητικό σχήμα: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Όμως αυτή η απλοϊκή εφαρμογή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το επόμενο νοητικό σχήμα: η καλύτερη επίθεση είναι η αντεπίθεση. Βέβαια, όταν υπάρχει εκ μέρους μας παθητική στάση, το Casus belli λειτουργεί ακόμα κι αν δεν έχει βάση. Ενώ στην πραγματικότητα, μέσω της τοποστρατηγικής, η ανθεκτικότητα του Αιγαίου δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τέτοιου είδους ρητορική. Ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι η κινητικότητα γύρω από το Casus belli ανήκει στην εσωτερική κατανάλωση της Τουρκίας είναι τώρα το σωστό timing για να υπογραμμίσουμε σθεναρά τις προσπάθειες της Τουρκίας να γίνει επιτέλους ένα δημοκρατικό κράτος που σέβεται το Δίκαιο της θάλασσας, διότι θέλει να το εφαρμόσει σε όλη την επικράτειά της κι όχι μόνο στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο. Διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε παθητικά τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας να θεωρεί το Casus belli ως ένα εργαλείο σε μία διαπραγμάτευση. Διότι δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα ενάντια της άρσης του Casus belli. Η άρση δεν είναι μία σωστή κίνηση προς την Ελλάδα, αλλά προς το Διεθνές Δίκαιο, μέσω του Δικαίου της θάλασσας. Και κατά συνέπεια, δεν είναι το εγχείρημα μιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης. Η Τουρκία πρέπει να προσαρμοστεί για τη δική της εξέλιξη ως κράτος που θέλει να θεωρείται σοβαρό από τους άλλους. Αν η κίνησή της είναι μόνο και μόνο ένα τέχνασμα, θα εκτεθεί μόνη της. Συνεπώς, η θέση μας είναι απλή. Πρέπει να χαιρετίσουμε αυτή την προσπάθεια, διότι η υλοποίησή της διευκολύνει τις διακρατικές μας σχέσεις. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση να μην ξεχάσουμε τον γενικότερο προβληματισμό της ΑΟΖ. Η άρση του Casus belli στην καλύτερη εκδοχή δεν είναι ένα τελικό αποτέλεσμα, αλλά ένα ενδιάμεσο προς τον καθορισμό της ΑΟΖ, καθώς το αποδεικνύει η τοποστρατηγική εφαρμογή των Διαγραμμάτων Voronoi κι η τριγωνοποίηση Delaunay. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλαίσιο για επιλογή αδράνειας. Ας μετατραπεί η κινητικότητα σε μία κίνηση που δεν είναι του τύπου Brown και θα μελετήσουμε την ανέλιξή της. Το σωστό timing είναι στο παράθυρο, ας αξιοποιήσουμε λοιπόν το πεδίο, για να μετατραπεί σε πεδίο δράσης, για να ξεφύγουμε από το πλαίσιο που δέχεται αποκλειστικά και μόνο δύο παίκτες, για να ενεργοποιήσουμε αποτελεσματικά το ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Casus belli, topostrategy and timing
Translated from the Greek by Paola Vagioni


The phobias of the Casus belli do not allow the strategic examination of the issue and the lack of strategy eliminates the timing problem. The Casus belli, whether we want it or not, is an attack in the space of mental strategy. And it is based on the mental schema: the best defense is the attack. However this simplistic application cannot confront the following mental schema: the best attack is the counter-attack. Indeed when on our behalf there is a passive attitude, Casus belli can operate even without foundations. While in reality, via topostrategy, the robustness of the Aegean Sea has nothing to fear from such rhetoric. Even if we believe that the mobility around the Casus belli belongs to the domestic consumption of Turkey, now is the right timing to vigorously underline the efforts of Turkey to finally become a democratic state which respects the Sea Law, since it wants to implement it throughout its dominion, not only in the Black Sea and the Mediterranean because we cannot passively allow the Foreign Minister of Turkey to regard the Casus belli as a tool in a negotiation because we do not have anything to give against the lifting of the Casus belli. The lifting is not a correct movement towards Greece but towards International Law through Sea Law. And consecutively, it is not an attempt of a future negotiation. Turkey must adapt for its own development as a state that wants to be considered seriously by others. If its movement is just a stratagem it will expose itself. Therefore, our position is simple. We should welcome this effort because its implementation facilitates our interstate relations. But also in this case we should not forget the general EEZ issue. The lifting of the Casus belli at best, is not a final outcome but an intermediary towards the establishment of the EEZ, as it is proven by the topostrategic application of the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation. There is therefore no context for a choice of inertia. Let this mobility be turned into a movement that is not of a Brown type and we will study its evolution. It is the right timing, let us exploit therefore this field, to transform it into a field of action, to leave this framework which only accepts two players and to effectively activate the European framework.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός